frá fólki, sum hava upplivað krabbamein á egnum kroppi ella hjá teirra næstu, eru søgur um pínslur, neyð og elendigheit, men har tær flestu, júst sum í ævintýrunum, kortini endaðu væl og lukkuliga. Dømi
frá fólki, sum hava upplivað krabbamein á egnum kroppi ella hjá teirra næstu, eru søgur um pínslur, neyð og elendigheit, men har tær flestu, júst sum í ævintýrunum, kortini endaðu væl og lukkuliga. Dømi
fagrari. 3. Men tá ið stormur ýlir vilt, og bylgjan blá Á havinum, sum fyrr var stilt, Seg reisir há, Og neyð og vandi hótta meg Á trongu leið, Eg minnast vil: Her havi eg Mín búðstað ei. 4. Mítt føðiland er
Dam: Hann baksast má for breyðið sítt og balast hart og stríða tann arbeiðsmaður, ofta títt í armóð, neyð má líða. Hann fosturlandi fagnað ber. Teir frægu tó ei fata, at uttan hansar’ hollu gerð teir ongan
ligið á lætu síðuni, men hevur hjálpt til allastaðni har tú kundi. Tá familian hevur mist, og stóð í neyð, tókst tú tær av børnunum, og hevur uppfostra tey sum tíni egnu í stytri ella longri tíð. At tú hevur
sum kundi vera hættislig sjúka hjá vaksnum fólki. Tær vóru tá 20 og 22 ára gamlar. Anna hóraði við neyð og deyð undan, meðan Olea doyði. Ein triðja systir, Tomasia, sum tá var 18 ár, gjørdist eisini sjúk
tey signing við sær bera, sum sløkkir hatskan brand. Tey lýsa gjøgnum strevið, tey bjarga lond úr neyð, tey sigra víst. Guð gevi, vit teljast millum tey. Eg haldi hesin sálmurin lýsir so sera væl Magnus
teg væl skal varða; honum, sum fekk megi alla, fíggindar til jarðar falla. Og tá her er farin dagur, neyð er lokin, tagna klagur, børn øll síni rødd hans kallar heim til gleði ævir allar. Friður veri yvir
Orð. Heðin Jacobsen. /Lag: Á lívshavsins bylgjum ein sál var í neyð 1) Tú sjólívið valdi sum føringar flest, og sigldi um Norð Atlantshav at veiða ið nót dámdi tær altíð best og fong Harrin altíð tær gav
áttu øll uttan undantak alt gott at bera tær. Tú vart víðagitin á psykiatrisku deild. Um onkur var í neyð, vart tú altíð klár at hjálpa. Tú gavst tína síðstu sigarett, um onkur manglaði. Saknurin, Hanna,
