títt bar við meg Takk at Harran Jesus tú gav Takk fyri náðinnar djúpa hav Ikki havi eg tal á, hvussu ofta eg hoyrdi Teddy enda møtir, og við onnur høvi eisini, við hesum versinum. Siga hesi einføldu og h

Annika hevur lært upp gjøgnum árini. Og við sínum heilt serligu menniskjasligu eginleikum hevur hon ofta sæð meira í nógvum, enn tey í fyrstuni sóu sjálvi. Soleiðis hevur hon verið við til at ment nógv

Kapnas. Nikos hevði serligar tónlistargávur, og hesar nutu vit í musikkskúlanum so mangan gott av. Ofta hoyrdust vøkru tónar úr bratsjini í skúlanum, og ljómurin fangaði bæði okkum sum starvast í skúlanum

hvørjum øðrum, og saknurin millum tey er óberandi stórur í dag. Um trý ára aldurin var tú ofta ávirkaður av sjúku, ofta innlagdur, men altíð við gott mót, smílandi og glaður, og hóast mótgang stóð tú ongantíð [...] stutt síðani tann summarmorgun í 1988, tá íð tú kom til verðina, og hetta síðsta árið hava tankarnir ofta vent aftur til hetta minnið. Tú var ein fittur og vælskaptur drongur, og í minari verð tann søtasti [...] tú so glaður fyri, og sjálvt um túrurin var langur millum Keypmannahavn og Skagen, feraðist tú so ofta sum tað lat seg gera, har var tú tættari sjólívinum, og øllum sum við tí fylgir. Tá ið tú skuldi byrja

umvælingina. Tú tvætlaði altíð við okkum bróðurbørnini, sang sangir um okkara nøvn, og so fingu vit eisini ofta eitt oyra frá tær! Sjálvt um tú altíð hevði so nógv at gera, hevði tú altíð tíð at seta teg niður [...] eisini ógvuliga glað fyri at eiga! Eg minnist, tá eg var lítil, tá vóru vit, tey elstu systkinabørnini ofta hjá tær, spældu og stuttleikaðu okkum. Vit elskaðu at vera har. Nú støkki eg eisini inn á gólvið av

Tú bleivst eldri og orkaði ikki so væl. Tú hevur altíð snakkað opið um deyðan og eisini um Harran. Ofta hevur tú fortalt, at tú ynskti at fara friðaliga og bara sovna burtur úr hesi verð og soleiðis bleiv

væl at steðga á og keypa ís sum eg gjørdi. Hon nýtti tær góðu løturnar, virðismetti lívið. Nevndi ofta, at tíðin vit høvdu saman var avmarkað, at tí mátti einki koma ímillum okkum. Vísti altíð á tann góða

at hon var eitt sera opið menniskja, ið dugdi væl at tosa og ikki minni væl at lurta. Hon tók meg ofta á bólið við at minnast hvat ið vit seinast høvdu tosa um, sjálvt um long tíð var farin síðan seinast

tú hevði altíð fult av fólkið rundan um teg og øll vóru líka góð við teg. Tú gav alt sum tú átti og ofta tað síðsta við. Eg minnist so væl, at tú hevði keypt tær eina nýggja varrastift og eg dámdi hana so

aftur. Jú, tryggir vóru hesir armar ið altíð loftaðu henni, og sum so ofta ruraðu hana í svøvn. Vanlukkudagin var tú, sum so ofta, hjá okkum og hugdi eftir fótbólti. Tá ið dysturin var av, gjørdi tú av [...] sterkastur av øllum – hetta komst óivað av øllum lufttúrunum tú gav henni gjøgnum tíðina. Eisini legði tú ofta armar til tá ið Ragnhild, áðrenn hon dugdi at ganga, best dámdi at síggja heimin frá vaksnamanna hædd