skjótt øll verðin veit. Tú bleivst ikki tann burturav einasta kvinnan í hansara lívi, tí tað var ein røð av øðrum frá ymiskum sanatorum og kurstøðum, men tú bleivst tann avgerandi. Hann bleiv ongantíð móður [...] um mínar gávur, ikki um hvørt Barbara er hjá ella frá«. Greinin heldur fram - »Skaldsøgan« - eitur tann greinin:
at skriva bókina, men sambært William Heinesen tekur listin yvir: »...tann livandi Barbara bliknaði, og fyrimyndin fánaði burtur, tann skaldsliga Barbara yvirtók pallin, og á hesa skaldsligu Barbaru legði [...] vónbrot, saknur og ein fittlig stór rúgva av púra banalum egoistiskum fyribrigdum. Men fyri tað er pínan tann sama«. 3. januar 1935 skrivar Jørgen-Frantz til William: »Mítt listarliga mál er at flyta menniskjað [...] hendingar ella ta søguligu Beintu«. Eftir eina lítið hugaliga skurðviðgerð skrivar Jørgen-Frantz Jacobsen tann 20/2 1935 til William Heinesen: »Men annars vil eg ikki doyggja, bæði fyri móður mínar sakir, og tí
skjótt øll verðin veit. Tú bleivst ikki tann burturav einasta kvinnan í hansara lívi, tí tað var ein røð av øðrum frá ymiskum sanatorum og kurstøðum, men tú bleivst tann avgerandi. Hann bleiv ongantíð móður [...] ofta á leikirnar hjá Jørgen-Frantz. Hinvegin vil Christian Matras vera við, at vinmaðurin ikki hevði tann stóra alskin til fagrar bókmentir. Honum dámdi einstakar høvundar - Knut Hamsun og Anatole France
skjótt øll verðin veit. Tú bleivst ikki tann burturav einasta kvinnan í hansara lívi, tí tað var ein røð av øðrum frá ymiskum sanatorum og kurstøðum, men tú bleivst tann avgerandi. Hann bleiv ongantíð móður [...] ofta á leikirnar hjá Jørgen-Frantz. Hinvegin vil Christian Matras vera við, at vinmaðurin ikki hevði tann stóra alskin til fagrar bókmentir. Honum dámdi einstakar høvundar - Knut Hamsun og Anatole France
at skriva bókina, men sambært William Heinesen tekur listin yvir: »...tann livandi Barbara bliknaði, og fyrimyndin fánaði burtur, tann skaldsliga Barbara yvirtók pallin, og á hesa skaldsligu Barbaru legði [...] vónbrot, saknur og ein fittlig stór rúgva av púra banalum egoistiskum fyribrigdum. Men fyri tað er pínan tann sama«. 3. januar 1935 skrivar Jørgen-Frantz til William: »Mítt listarliga mál er at flyta menniskjað [...] hendingar ella ta søguligu Beintu«. Eftir eina lítið hugaliga skurðviðgerð skrivar Jørgen-Frantz Jacobsen tann 20/2 1935 til William Heinesen: »Men annars vil eg ikki doyggja, bæði fyri móður mínar sakir, og tí
skjótt øll verðin veit. Tú bleivst ikki tann burturav einasta kvinnan í hansara lívi, tí tað var ein røð av øðrum frá ymiskum sanatorum og kurstøðum, men tú bleivst tann avgerandi. Hann bleiv ongantíð móður
til góðar í teimum vaksnu deildunum um ikki so leingi. Men nógvastaðni hevur trupulleikin verið tann, at feløgini hava verið so illa fyri fíggjarliga, at orkan hevur ikki verið til annað, enn at fáa
hendan stað, og yvir tey, sum her hava búleikast. Kærleikin til bygdina er alstórur, og tað vísir bara tann stóri skari av fólki, sum leitar sær til bygdina hvørja ferð okkurt serligt er. Stuttligt er hjá okkum
ári til jóla býtt pening út til teir fiskimenn, ið lúka treytirnar fyri at fáa studning. Treytin er tann, at viðkomandi er óarbeiðsførur sum fiskimaður, og má læknaváttan fylgja við. Stuðulin er persónligur
árini. Meðan gongdin hevur verið tann øvugta hjá monnunum, so hava kvinnuliðini ment seg heilt nógv og eru nógv betri fyri nú, sigur Palli Joensen. Tað mátti eisini ganga tann vegin, tí eitt skifti var k
