Estrid
William Heinesen fortelur í brævi frá apríl 1977 til Estrid Bannister Good - soleiðis eitur hon nú - at hann sjálvur sveimaði eitt sindur fyri systrunum báðum, men at tað ikki bleiv til meiri enn tað sama. Hvat viðvíkti Jørgen-Frantz var søgan ein onnur:
»...ja, at hann hitti teg gjørdist hartil fatalt, og hansara veikleiki fyri tær ein stak týdningarmikil partur av hansara lívs innihaldi - sum skjótt øll verðin veit. Tú bleivst ikki tann burturav einasta kvinnan í hansara lívi, tí tað var ein røð av øðrum frá ymiskum sanatorum og kurstøðum, men tú bleivst tann avgerandi. Hann bleiv ongantíð móður av at tosa og mølma um teg og royna at ætla um og lýsa teg. Ikki altíð uttan atfinningar, tí viðhvørt tá ið hann, ikki uttan grund, føldi seg vrakaðan, gjørdi hann ágrýtnar royndir at minka um teg, tó altíð til fánýtis, tí tín sess á fremsta rað í hansara hjarta kundi einki vika«.
Í 1922 giftist Estrid tí eingilska handilsmanninum Don Bannister, men í 1928 er hon fráskild og aftur í Danmark. Jørgen-Frantz roynir at liggja framvið, men hennara hugur stendur til sterkar og múgvandi menn, hóast hon fegin vil vera vinur Jørgen-Frantz. Í 1934 hevur hann fingið eina íbúð í Klampenborg, og hon hjálpir honum at innrætta hana. Dreymurin hjá honum er, at tey saman skulu búgva í íbúðini, men aftur kemur sjúkan tvørt fyri.
Jørgen-Frantz verður innlagdur á Vejlefjord Sanatorium, og Estrid vitjar hann í 12 dagar og roynir at stuðla, har hon kann. Hann skal vera liggjandi eina drúgva tíð og tískil tekur Estrid yvir íbúðina í Klampenborg. Um Estrid skrivar hann til William Heinesen: »Tær dámar tað kanska ikki rættiliga, men kanska hevur tú eitt sindur av samhuga við støðuna, tá ið tú í huganum tekur aftur í minnið um 1921. Barbara hevur somu ríkjandi rødd sum tá. Og nett somu eyguni. Hon er av Mozart«.
Men meðan Jørgen-Frantz Jacobsen fær viðgerð á Vejlefjord finnir Estrid sær sjálvari lík ein nýggjan mann. Í sambandi við eina kanning ger Jørgen-Frantz eina stutta ferð til Keypmannahavn, og hann støkkur eisini inn á gólvið hjá Estrid, at vita hvussu stendur til. Har stendur væl til, nýggi maðurin er fluttur inn í íbúðina í Klampenborg. Sambært William Heinesen angrar Estrid og fer aftan á Jørgen-Frantz til Vejlefjord, har hon steðgar í tríggjar dagar.
Í brævi til vinmannin frá heystinum 1934 sigur Jørgen-Frantz Jacobsen seg vera greiðan yvir, at einki er at gera: »31. aug. kom Barbara yvir higar at greiða frá støðuni, og í gjár fór hon avstað aftur. Tað vikast ikki, at nú eigur annar maður hana, eg hevði frammanundan tikið av sum beyðst, eg havi jú ongan rætt at krevja hjá henni«. Sama brævið endar: »Ætlanin eg áður havi havt um at skriva eina skaldsøgu um Beintu í søgnini fekk aftan á tað sum her fór fram eina skúgvan framá«.
Og 2. oktober 1937 tekur hann samanum, hvussu Estrid hevur ávirkað hann og bókina: »Nei, mínum mozartska lívssýni skalt tú dekan fari einki stúra fyri. Eitt gamalt egocentriskt konsoliderð firma í anda, hugflogi og søgu fer ikki av knóranum av eini damu sum Barbaru. Ein góð transaktión hevur hon verið, sum hevur givið nógvan poetiskan umsetning. Eg havi enntá liggjandi á goymslu avlop, sum eg vóni framvegis at vera kurant. Men hetta er ein spurningur um mínar gávur, ikki um hvørt Barbara er hjá ella frá«.
