vit aftur til sonin Christian, vanliga kallaður Ludda Kristian. Tá ið hann doyði, vóru skrivað minn­ingarorð um hann í Dag­blaðnum og Tingakrossi.. Christian var kendur um allar Føroyar bæði sum handilsmaður

Umgyrdur av sínum nærmastu og teimum altíð lívgandi starvsfólkunum á Suðuroyar Ellis- og Røktarheimi, gjørdust bondini, ið binda hinumegin sterkari enn tey bondini, sum halda til okkara verð. Hondin,

ov tíðliga komst tú í henda heim og ov tíðliga fórst tú hagar frá mammusa elskaði skattur 17 dagar vit fingu her og ov skjótt teir fóru. Harrin styrki og ugga gev mammu systrum og pápa at vit teg aftu

2. november. Alla sálna dagur. Umleið ár 1.000 kemur í tann siður at halda minningarorð fyri øll, sum farin vóru, og ikki bara fyri halgimennini. (Axel Tórgarð: Dagar og nøvn í álmanakkanum, 2. broytta

er hugaligari at skriva eina føðingardags heilsan, enn at skriva minningarorð um sín háttvirda pápa. Tað er ringt at skriva minningarorð um ein mann sum pabba, hann gjørdi altíð okkurt. Slapp hann ikki [...] bara at fáa fríska luft tað er deiligt, segði hann. Tað er so ómetaliga ringt at skriva stutt minningarorð um pápa mín, men hann var ein raskur maður. Á tann arbeiðsvilji ið hann hevði, ja tað skal man

tilfar um hesa hending og um umstøðurnar hjá teimum eftirsitandi. Her skal fyrst verða trivið í minningarorð, sum vóru skrivað um Aksal Mohr Sunnborg, tá hann doyði í 1997, 76 ára gamal. Hansara søga lýsir

Skaldið Henrik Ibsen búði í fleiri ár í Rómverjaborg, og har skrivaði hann millum annað meistaraverkið “Brand” ið kom út í 1866. Tað var eftir eini vitjan í Petur­kirkjuni at hann byrjaði at skriva “B

Bygdarfólkið hevði júst hildið summardag og heilsað heystinum vælkomið við øllum tí, ið tað hevur at bjóða. Men rætt var, fløggini veitraðu fyri okkaru góðu vinkonu, Jónhild, sum alt ov ung fekk álvar

Tað er við tungum sinni, at eg skal festa penn fyri minningarorð um mína elskaðu systir. Eg minnist altíð til tín, sum í hesari mynd, so vøkur, so mild og altíð góð við okkum systkin. Tú hevði eina sjáldsama

Tað vóru tung boð at fáa um, at kæri starvsfelagi okkara, Ingrið Hammer, var farin. Væl vistu vit, at Ingrið stríddist ímóti herviligari sjúku, men at tað skuldi ganga so skjótt frá tí, at Ingrið gjør