eitt bønarorð. Tí veðrið ótlaði so skjótt, sum vildi tað at teimum hótt. Her heima sita øll og tráa. Gud gævi Kallur aftur kom. Ei kundu teir at landi náa, tey mistu faðir mann og son. Vit tríggjar vinir
ár og júst farið til Danmarkar í lestrarørindum? Eg hevði ilt í hjartanum og eg var rasandi inn á Gud. Tað var ikki fyrr enn seinni í lívinum, at vónin um at hitta beiggja mín aftur hinsides troystaði
hersker fra sin Trone over Hav og over Land. Han bereder nu en Plads udi Himmelens Hjem, for alle Guds Børn, kom og slut dig til dem! For evigt at bo i den gyldne Stad, tænk Ven paa de Stunder, vil du
av sonnum er ein “disturbing thought”, sum hann málber seg. Eva ótolnast, og Hans Blix reisir seg. Gud viti, hvussu ofta hon tilsamans hevur bíðað eftir manninum, sum milt sagt verður yvirfallin av journalistum
framleitt í Havn av Frithiof Wellejus um árskiftið 1922-1923. Keldur: Færøernes Næringsveje frá 1918 Men Gud gav Vøkst Birgit og Svenning av Lofti Kirstin Lindberg Bergtóra Justinussen Viggo Christiansen Ólavur
undir liðuni á dóttir síni. Uttan iva liggur í hvussu er seinna kona hansara eisini her. Keldur: ..men Gud gav vøkst Færøernes Næringsveje Sjúrður Skála Viggo Christiansen Max Weihe Bjarki Ziska Hans Petur
øllum fýra hjólum við Gunnari í. Tí hendi ikki nakað álvarsligt. Men Elsa heldur, at hetta var eitt Guds undur. Men hvøkkurin var øgiligur hjá øllum. Anna fekk eitt slíkt bakkast, at hon mátti fara niður
er - og hann spælir ofta kynslig spøl við eina vinkonu. Men alla tíðina skammar hann seg, tí tann Gud, hann veit um, er dømandi og bannar øllum stuttleika. Hugin verður tíðliga tyngdur av syndamedviti
fyri-tøka skuldi fáa fullan ágóða av nøkrum av góðu og vælsignaðu eginleikum Krisjans. Maðurin var Guds benáðaður menniskjakennari. Hann gjørdi ongantíð mun á høgum og lágum og gav sær altíð stundir til
og fremst móti teimum kreftum, ið eru farnar so illa við Føroyum. Var eg trúgvandi, hevði eg biði Gud um at sissa meg, ella í hvussu so er um sent eitt rák av mildni inn í sálina. Men nettup tað at leggja
