num fyri hetta nýggja amboð, í góðskumenningini av sjúkrahúsverkinum. Lat okkum tí bretta upp um armar og hyggja frameftir. Jú betur samstarvið verður innanveggja og sjúkrahúsanna ímillum, betur verður
at liva? Nei, einki, púrt einki, einki við at vísa á nakað mál og mið, einki við at bretta upp um armar og fara til verka, einki við at siga: Vit skulu og mugu klára okkara egna húsarhald, vit mugu prógva
Setti meg niður á ein stein og fór at kanna meg sjálvan. Men nei eg hevði ikki ilt nakrastaðni, og armar og bein vóru í lagi. Hvat ólukkan bagir mær, hugsaði eg. Tá rann fram fyri meg, at mamma mín ofta
skal verða? Og hví skulu tey sum sita niðri allan dagin fáa hægri løn enn tey sum veruliga brúka armar og bein og hóast tað fáa færri lønarkrónur? Og soleiðis kundu vit hildið áfram at spurt, men orsøkin
royna í føroyskum manshondbólti, og sum tí ikki eru í so stórum vanda fyri at fáa gummibein ella ?armar. Hjá Kyndli er støðan í løtuni kanska júst tann øvugta, sum hon er hjá vestmenningum. Og kanska hava
vilja altíð koma dystir, har rættuligt glið ikki kemur á spælið, men tá er neyðugt at bróa upp um armar, og nýta stríðsviljan, har fótbóltsspælið ikki røkkur. Hetta gloymdu leikararnir hesu ferð, og sum
tess verri er at fremja stór mál og nýskipanir. So her er eitt at gera og tað er at bróta upp um armar og fremja nakrar nýskipanir sum skjótast. Lat okkum taka uppgávuna og ábyrgdina á okkum. Lat meg enda
hann hevur at dragast við er, at kensluevnini í trimum fingrum ikki eru sum tey eiga enn. Hann venur armar og fingrar í samráði við ergoterapeut, fyri at fáa hetta í rættlag. Hann hevur í dag einki mein í
høvdið lá framav inn undir bringuna. Høvdið var komið niður í vøllin, og kroppurin lá niðuryvir. Armar hansara lógu aftur við kroppinum, og hendurnar vóru bláar á liti. – Eg steðgi bilinum, fari yvir til
einsamallan við trupulleika sínum. Eitt viðgerðarstað, merkt av kærleika Guds, har grøðandi armar Frelsarans virka, vildi sett hendan, og mong við honum, í tað frælsi, sum tey kanska bert hava hoyrt
