Elskaða mamma nú verður tað skjótt eitt ár síðani at tú lukkaði eyguni. Mær longist so nógv eftir tær mamma. Tað eru so nógvir tankar, sum koma fram, vit høvdu so nógvar góðar løtur saman. Tú var ein

Eri stødd í Betesda. Inni her er tungt og friðarligt. Uttanfyri er ljósur dagur, men her er myrkur og sorg. Ein bíðandi skari, tigandi, tárandi í tungum tonkum. Vit bíða eftir eini lítlari kistu, sum

Góða mamma. Leygarmorgunin tann 6. oktobur fer at standa í minnum okkara sum ein sorgardagur. Hendan morgunin sleptu hendur tínar, og ferðin heim í ævinleikan byrjaði. Vit vóru hjá tær, tá tú dró anda

Eg minnist væl aftur á okkara síðsta kaffimunn saman á Hvíldarheiminum Naina í næst síðstu viku, áðrenn leiðin hjá tær gekk til Danmarkar, har tú skuldi taka enn ein strævnan kamp. Tú var jaligur hett

Tungir eru dagarnir síðani tú fór frá okkum. Saknurin er stórur. Men eg veit, at vit síggjast aftur ein dag. Vit bæði hava havt nógvar góðar løtur saman. Tú vart stóri-beiggi mín, og hevði meg altíð v

Kæri bróðir. Tú bar stillisliga vitanina um tína heilsustøðu seinasta tíðina. Tú vildi ikki órógva nakran. Soleiðis var tú. Tú ynskti onki hóvastasták av tær. Tú var nakað serligt. Tú var vitandi, vis

Ja mamma, so fekst tú endiliga frið. Aldrin hoyrdi eg teg klaga yvir, at tað var tú sum skuldi gjøgnumganga so nógv. Var tú spurd Mamma, er tað ikki keðiligt, at vera so sjúk? Var svarið altíð tað sam

Tað var tíðliga Leygarmorgunin 19.novembur 2016, at systir mín ringdi til mín, við teimum syrgiligu boðum, um at tú vart farin. Hóast at tú vart sjúk, var tað ikki í mínum tonkum, at tú so brádliga sk

Góða fitta omma. Eg skilji als ikki, at tú ikki ert her hjá mær meira. Eg hevði vónað, at hesin dagur aldrin fór at koma, har tú ikki ert ímillum okkum longur. Men soleiðis er lívið nú einaferð. Tú fe

Omma, tú vart altíð hugnalig at koma inn til. Eg minnist væl, tá vit komu inn úr Svínoy at ferðast. Vit komu inn og fóru beinanvegin at kanna húsini, um tey vóru líka, sum tey vóru síðst, tá ið vit vó