henda, at lagt verður saman við Kall.fo. Og soleiðis kunnu vit halda fram. Kapitalurin hevur onki hjarta og bert eitt endamál: at vaksa og eta og vaksa enn meiri. Miðflokkurin á varðhaldi Miðflokkurin kennir

hansara í hinum kristna samfelagnum, í kirkjuni. Ja, Jesus er sjálvur hetta orð.Og hann er komin inn í hjarta okkara. Tí er hann ikki langt burtur frá nøkrum av okkum. Menniskju leita ymsastaðni eftir Gudi. [...] Gakk kirkjugøtuna. Kenn títt pláss inni undir orðinum. Bið til hansara. Lat orðið svara aftur í hjarta tínum í trúgv og kærleika. Lat alt lív títt verða eina játtan og ein vitnisburð. Gev Jesusi pláss

saman við børnunum í kirkjuni biður bønina sum, Jesus lærdi okkum, Faðir Vár...., tá blotnar mítt hjarta, aggið móti teim vitjandi hvørvur, og eg minnist orðini hjá einum vinmanni til mín einaferð: ?Jústinus [...] plágaðir av stórum búki, og avleiðingin av hesum er sambært teirra egnu orð, ov høgt blóðtrýst, overvað hjarta og ov høgt kolestorol. Skal eg taka læknarnar alvorliga ella? Eg meini so við, at beita meg til

skuldu standa saman móti mentanini sunnaneftir (rómversku mentanini). Nógv av tí, hann hevði uppá hjarta, hava vit tikið til okkum, men ikki alt. Tí Grundtvig var nógv djarvari og meiri radikalur enn mong

at nú eydnaðist endiliga honum at fáa okkurt av sær. Eg ynski einum øðrum sjúklingi, av innasta hjarta, alla hugsandi eydnu, nú hann fyri fyrstu ferð skal til fótarøkt. Hann stendur ferðabúgvin, nýrakaður

Hond hans heldur míni trygt, Tú sást meg gráta í Guds húsi, Skjótt vit endan á lívsvegnum náa, Unga hjarta, Tað tigandi og Gud hin alvaldi álit mítt er. Tónleikararnir eru Jákup Zachariassen, Pætur við Keldu

systrar og næstringar fara vit at lýsa frið yvir minnið um okkara góða vin Jákup Olsen. Tá títt hjarta longsul ber, einki ynski ov stórt er. Ynskistjørna himni á tær bíðar nú. (Pinocchio) Vegna Havnar

uppihald at liva av at skriva í Føroyum. Kortini ætlar hann at halda fram, tí hann hevur nógv upp á hjarta, sigur hann. Væl vitandi, at lesaragrundarlagið í Føroyum er lítið, setur hann tó sítt álit á, at

fylgdi mær væl mína reystastu tíð, um lagnan var hørð, ella leiðin var blíð, um neyð ella sorg inn at hjarta mær gekk, tá linna og troyst altíð frá tær eg fekk. Sjálvur valdi tú sálmarnar, vit skuldu syngja

fingu møguleikan at koma til orðanna. Tað var eitt sindur ymiskt, hvat lokafeløgini høvud upp á hjarta, men spurningurin um almennar stovnar í miðjaðaranum og í útjaðaranum kom fleiri ferðir upp at venda