minnist, tá vit saman fóru undir at innrætta íbúðina í kjallaranum hjá tykkum, og eins og fyri hini børn tíni, legði tú alla tína tíð og hegni í at gera komandi heim okkara til eitt gott og hugnaligt stað
Richard var ættaður Norði í Húsi og Jensa var ætta á Gili, tey giftust og búsettust á Gili, fingu 10 børn, sum ikki var nakað óvanligt tá í tíðini. Finnur var nummar 6 í syskinaflokkinum. Foreldrini hjá Finn
eigur. Tá tú var farin kom ein friður í rúmið; eitt ljós bleiv tendrað við tína lið. Tú hevði øll tíni børn, svigarbørn, ommubørn og beiggja rundan um teg ta løtuna. Tað var ein rørandi, svár og samstundis
lívsins morgni. Troyttar hendur hvíla nú, tær høvdu ein langan róður. Lívið breyt í bæði borð, tá børn løgdu inn áðrenn móðir. Tøkk fyri minnir tú gavst her á fold, bæði í sorg og gleði, tøkk fyri ríku
mammu. Mamma var bert 17 ára gomul, tá hon fekk tað fyrsta barnið, og tá hon var 25 ár, átti hon fimm børn, Maritu, emil og so okkum trý, Gunnar, Julian og meg, sum eru tríburðar, og tá hon var 32 fekk hon [...] alt heima, men ongantíð hoyrdi eg hana gremja seg. Tað, sum mamman livdi fyri, var pápan og okkum børn, og síðan ommubørnini. Tað, sum sermerkti mammu var, at hon ofraði seg fyri okkum øll, tonkti aldri
arbeiðsøkið, sum eitur børn og ung, og sum tú brendi so nógv fyri, ongantíð hevði komið so illa fyri sum tað nú er komið, um tú enn var á lívið. Tú var nevnliga garanturin fyri, at hesi børn og foreldur teirra
elskaði okkum, og vit teg! Tú var altíð í okkara parti, eisini tá vit ikki vóru børn longur. Tá vit so sjálv fingu børn, føldu tey seg líka vælkomnan Oman Stóragarð. Gumma, tú kundi eisini siga tína meining
verið nakað vesaligur sum nýføðingur, tí hann varð heimadoyptur. Hetta varð vanliga gjørt við børn, sum vóru í lívsvanda. Hetta kundi gerast uttan prest, bert tann sum doypti sjálvur var doyptur og [...] árum og Margretha kom at arbeiða á sýsluskrivstovuni Steingrim og Rakul Malena f. Midjord áttu 12 børn, 2 døtur og 10 synir. Av teimum fóru teir seks at arbeiða á Dimmalætting sum prentarar. Tað hevur [...] dugdi væl at skriva. Men hann gjørdi sær eisini ómak fyri at eingin feilur var í tekstinum, og børnini minnast, hvussu hann altíð tók sær tíð til at fara aftur umaftur, áðrenn blaðið varð prentað
flest. Hon hevði eitt stórt hjartalag, og var altíð til reiðar at hjálpa, har á stóð. Hon lærdi okkum børn, at “betri er at koma í sorgarhus enn í gleðishús”, og “at sælari er at geva enn at fáa”. Hetta hevði
kundi tykjast at gerast nakað stutt, men fingu tit eitt sera ríkt og gott lív, ikki at gloyma deiligu børn og barnabørn tykkara. – Saknurin hjá okkum systrunum er stórur. Ikki ber til longur at ringja til
