sita familja og vinir í stórari sorg. Eini sorg, ið toyggir seg yvir ta tíð, ein hevur eftir her á fold. Tað gongur long tíð, til sólin aftur sæst skína. Saknurin er har hvønn dag - alla tíðina. Onnur síggja

verðinsbesta gjógvaromma. Omma, bert ein lítil seinasta heilsan frá mær, nú omma er farin frá okkum her á fold. Siti niðri í Keypmannahavn og hyggi at myndini í vindeygakarminum, har omma og abbi eru á B4 og vitja

Harrans náði, alt jú hvílir í Guds faðirs hond. Hann, sum alt mítt ber í faðirb armi, hvønn ein dag á fold mær senda vil partin mín av frøi og av harmi, sum eg júst man treingja til. 2. Hann mær nær vil allar

man vera hjá teimum at vera júst tað. Altso, “fantastiskt” hjá hvørjum? Sjálvandi, tá fyrst komin á fold, skulu andliga og kropsliga skerd individ vera hjartaliga vælkomin og viðurkend, men ikonoklastiski

eg má sanna at tú veruliga ikki kemur aftu, babba. Hóast hálvt ár er gingið, síðan tú fór frá hesi fold, so kennist tað sum í gjár, at tú sat her saman við okkum. So nær og tó so fjar! Eg skrivi ”babba

Ingálvi á mínum vinarlista og Ingálvur er á veg heim í ta fullkomna, sum hann ongantíð fann her á fold og sum hann kláraði seg fínt fyri uttan. Eg gjørdist ongantíð partur av abstrakta málningaheiminum

Eingin av okkum, sum hava sæð og upplivað hetta kann strika hetta úr minninum so leingi vit liva her á fold. Henda hending hevur skapt og vil skapað ótta og ræðslu. Og vit standa veruliga spyrjandi: Hvat er

tað og Katrin Bonde, teaturskraddari, seymaði tað. Útlegging okkara av myndini er, at okkara bláa fold stígur sum sólin upp úr havi móti tí reyða himmal-inum við tí hvíta kristna krossinum. Soleiðis hava

og ikki minst og mest umráðandi av øllum, man kann merkja, at Einar Már elskar hesi øru mannabørn á fold og gevur teim ein djúpan og rørandi gravstein í hesi livandi og poetisku skaldsøguni frá 20. øld.

dag skulu møtast aftur ? ta trúgv sum mamma og pápi altíð hava lært okkum: ?Tá lívið er liðugt her á fold, er ein nýggj byrjan fyri framman ? tað æviga lívið, har vit øll skullu møtast aftur?! At enda vil