fría kapping millum bæði havnir og kommunur, skrivar Heðin Mortensen. - Fyri at tað ikki skal vera lygn, so sat løgmaður sjálvur í Tórshavnar býráð í 2000, tá kommunulógin varð broytt og vit fingu enn størri
býráð fer at halda hetta lyftið. Hetta er sannleikin í hesum máli, Elin Lindenskov, og ikki nøkur lygn, sum tú skýrir meg fyri at hava borðreitt við. Við náttúru- og umhvørviskvøðu
bílig. Eingin grund til at rýma. Ein sannleiki kann sigast og skrivast so ofta, at hann gerst ein lygn. Eisini tí, at í Føroyum fáa vit Bíbliuna fyri einki, tvær enntá í postkanna, dupultan ævigan sannleika
til fleiri av nazi-konsentratiónslegunum undir 2. verðaldarbardaga, m.a. Auschwitz. Útsøgnin var ein lygn, tí arbeiðið gjørdi ongan frían, sjálvt um onkur stakkals sál nokk neyðhelt sær í vónini um, at orðini
Undirskot tríggjar mánaðir og yvirskot ein, so tað javnvigar, balance, og hon er nøgd. Og tað var ikki lygn, sást á henni. Nú eru hetta ikki tíðindi sum so. Eg hevði eisini kunnað spurt tey bæði um Merkel og
sannleikin for ever og ikki pilkast skal við. Sannleikin er altíð fremri enn fiksjónin, skaldskapur, lygn, hugurin at gera seg upp og lata Jesus svíða fyri tað. Latið hann nú fáa frið, gravarfrið. Men, sum
Uttan aldursmark. Undirhaldandi og nemandi, sigur Steintór Rasmussen. - Og fyri at tað ikki skal vera lygn, so kallast ein av søgunum í savninum Klókasta barnið í Føroyum. Men spurningurin vil jú altíð verða
lítlum stað. Og nú í Sosialinum – einaferð afturat, og nú móti betri vitandi. Tað er sostætt enn ein lygn sum Astrup her serverar. Uppá spurningin omanfyri um Astrup hevur fingið alzheimers, so er tað nokk
millum limir floksins í stjórnarskipanarnevndini, Høgna Hoydal og Sjúrð Skaale. Orð sum »lygn« og »ósannindi« verða brúkt, hóast miðlarnir sum ikki einaferð fáa skotið í skógvarnar at
bíðaðu eftir at vera søktar á havsins botn rísa upp sum fuglurin føniks. Og fyri at tað ikki skal vera lygn, so vóru tær dangur, sum av órøkt og líkasælu vóru endaðar sínar dagar á havsins botni, tær skuldu
