viljað nortið hann seinasta mansaldurin – uttan Sambandsflokkurin. Tað hevur verið sera illa sæð, um nakar hevur dittað sær at borið upp á mál, at ES limaskapur kanska er gongda leiðin hjá Føroyum, hóast
altíð var ein sjálvfylgja tá í tíðini. Danbjørg var eisini ógvuliga hjartagóður og hann vildi ikki at nakar skuldi treingja. Hann gjørdi nógv fyri at hjálpa teimum, sum ikki vóru so væl fyri. So tað var ikki
skapur, og tá fóru vit út í Eysturdjúp við gørnum aftaná Íslandstúrin. Tá var henda sildaveiðan nakað nýggj. Hetta gekk væl, og vit fingu 1.360 tunnur tað fyrsta árið í 1953. Ósi var eitt av teimum
1987. Men tað var skjótt, at eg beit merki í Jónbjørg, sum skaraði heilt framúr – uttan at taka nakað frá nøkrum av hinum. Hennara líki fannst ikki. Hon hevði eitt so serligt, handalag og sinnalag
leiðin skuldi ganga. Í 1957 fór tú pabba til Danmarkar, á Nørre Nissum seminarum, sum fyrsti føroyingur nakrantíð. Her bergtók tú, hesin føroyski unglingurin mangan vestjyda, við tínum serliga verumáta
og 11. apríl fóru tey við Neyðhjálparbussinum úr Klaksvík við Norrønu. Ferð teirra gekk ikki til nakað stórsligið stað við bústaði á fimmstjørnaðum hotelli. Málið var fátæka landið Moldova, har fýra
miðvøllinum gjørdi Heini Vatnsdal fríspark og fekk gult kort. Løtu seinni gjørdi hann aftur fríspark til nakað, ið minnir um gult kort, men Petur Reinert valdi ikki at vísa sterka miðvallaranum av vøllinum.
fyri at viðgera spurningin, um vit eiga at leggja sjúkrahús saman, nú ferðasambandið er heilt nakað annað enn tað var, og tað læknaliga fakið er ikki longur egnað til smáar eindir, sigur Helgi
landsliðnum til eg ikki kann spæla fótbólt meir, sigur hann avgjørdur á málinum. Hann er ungur og hevur nakað hann ætlar at prógva. Hann er óspoleraður í sínum viðmerkingum. Hann meinar einki ringt um hinar
er als ikki tað, talan er um, tí trygdin skal sjálvsagt raðfestast sera høgt. Men tað fer neyvan nakað av trygdini, um eitt fólk í eini stórari skipsmanning onkuntíð sleppur at mynstra uttan at hava
