meg eftir at vera positiv, erlig og ábyrgdarfull. Eg havi nógv áhugamál, sum eg leggi stóra orku og hjarta í; einki verður gjørt hálvt, og eg royni støðugt at betra um mínar egnu førleikar og evnir. Eg vil
meg eftir at vera positiv, erlig og ábyrgdarfull. Eg havi nógv áhugamál, sum eg leggi stóra orku og hjarta í; einki verður gjørt hálvt, og eg royni støðugt at betra um mínar egnu førleikar og evnir. Eg vil
nakað í móti einum bróðuri ella systir, so má tú fara til viðkomandi og foreina teg við tann og av hjarta fyrigeva. Líkaleiðis, um eg havi ilt inni við nakran, so má eg fara til hann og í kærleika biða [...] bleiv hann illur og segði, soleiðis skal eisini himmalski faðir mín gera við tykkum, um tit ikki av hjarta fyrigeva ein og hvør bróður sínum. Jesus lærdi okkum “Faðri Vár”, har stendir “Fyrigev okkum syndir
nakað í móti einum bróðuri ella systir, so má tú fara til viðkomandi og foreina teg við tann og av hjarta fyrigeva. Líkaleiðis, um eg havi ilt inni við nakran, so má eg fara til hann og í kærleika biða [...] bleiv hann illur og segði, soleiðis skal eisini himmalski faðir mín gera við tykkum, um tit ikki av hjarta fyrigeva ein og hvør bróður sínum. Jesur lærdi okkum “Faðri Vár”, har stendir “Fyrigev okkum syndir
gn Um hesa tíðina í 2002 vistu allir føroyingar um Eva Kononovo frá Ukraina. Hon var hjartasjúk og tørvaði eina stóra skurviðgerð, um henni skuldi vera lív lagað. Hennara umstøður vóru ikki tær bestu.
næstu ára tíggjuni - fyri ikki at siga tey næstu 100 árni. - Tað, sum hendir í Ukraina, knúsar mítt hjarta, sigur russiski søgufrøðingurin, Nina Khrusjtsjova. Lagt verður aftrat í grein, sum Dagbladet í Noregi
orð, hetta var gandur, eitt guddómligt svar, eitt einglaróp frá loyndum himli til hansara stúrandi hjarta. Og brádliga hoyrdi hann tekstin, ikki sum deyð orð, men sum tónleik, kallandi, brúsandi, syngjandi
soleiðis: - “Tað tók eina løtu áðrenn dreingirnir ásannaðu at teir kundu bert vinna á Føroyum við røttum hjarta og stríðsvilja. Vit hildu ov leingi at tað var nóg mikið at eita Týskland, fyri at basa mótstøðuni”
hevði slík køld eygu, men tá eg kom at kenna hann nærri, vísti tað seg, at hann hevði eisini eitt hjarta. Vit sigldu saman í sjey ár, sigur Meinhardt, sum bara hevur gott at bera týskarunum, hann sigldi
eisini blivið meira alment umvegis sosiala netið. Tíðin er farin frá, at tey, sum høvdu okkurt upp á hjarta, hugsaðu seg um, skrivaðu tað niður, sendu tað við postinum og fingu tað í bløðini. Nú er ógvuliga
