lyftisbrot brúkt taktiskt. Málið um flatskattin er eitt, og málið um at hækka blokkstuðulin úr Danmark er eitt annað dømi um slík lyftisbrot. Og at fólk í samgonguni virka sum atkvøðuneyt og ferð eftir
hann er farin at tosa um eitt illusoriskt hugtak sum »ríkjafelagsskap«, har Føroyar, Danmark og Grønland kunnu samstarva á jøvnum føti. Alt hetta bendir á, at tað verða onnur mál, sum verða
samtykkir okkara høga ting – sum í áravís hevur ignorerað sína skyldu at áseta eitt fátækramark og virka hareftir – eina eykajáttan soleiðis, at ellivu familjur í Gøtu kunnu halda jól
sum ger av, hvussu leingi Kaj Leo skal haldast til róðrið. Spurningurin er tí, hvar er pínumarkið hjá Tjóðveldinum?
Andstøðan skjýtur upp at seta inn í lógina um vinnuligan fiskiskap, at veiðiloyvi bert eru tíðaravmarkað brúksloyvi og kunnu ikki avhendast millum eigarar av fiskiførum ella til onnur. Um fiskifar
eitt breitt føroyskt fakfelagssamstarv, sum vit kenna tað úr øðrum londum, eitt nú LO í Danmark. Tað fakfelagssamstarvið, sum Starvsmannafelagið, Føroya Lærarafelag, Havnar Arbeið
verður, at tað als ikki er Aksel V. Johannesen ella Sjúrður Skaale, sum hava æruna av, at Danmark ikki fer at atkvøða »ja« í ES-ráðharraráðnum í makrelmálinum, men at Edmund Joensen eigur
pápin, mugu hava ábyrgdina av at baka saman við barninum...« Her fór landsstýrismaðurin yvir mark – ella hevur hann eftir øllum at døma ikki nóg gott innlit í málið. Innslagið við Eydnu Skaale
akkurát sum tað er við Hu Jintao, so svaraði hon, at um Danmark vil siga kinverjum sína hugsan um mannarættindini, so ger Danmark tað best við dialogi við kinverjar... Soleiðis svarar ein politikari
at Føroyar koma aftur í eina amtslíknandi støðu ella verða ein fult integreraður partur av Danmark. Tá fullveldi samstundis er so fjart, so er tað bara skyldan hjá okkara fólkavaldu at gera eina
