Í Danmark hevur javnaðarstjórnin hjá Helle Thorning?Schmidt møtt stórari mótstøðu, tí hon hevur framt so nógv lyftisbrot. Undirtøkan hjá stjórnini og stjórnarflokkunum sambært veljarakanningum er metvánalig - og har stendur so illa til, at eygleiðarar geva stjórnini ongan kjans at halda fram aftan á valið, tí hon megnar ikki at vinna tað tapta innaftur. Orsøkin er tann einfalda, at flokkarnir fóru til val upp á ein politikk, sum teir ikki hava framt í verki - men hava gjørt beint tað øvugta.
Støðan kundi verið tann sama hjá okkum. Men her verða flokkar ikki revsaðir fyri lyftisbrot. Her verða lyftisbrot brúkt taktiskt. Málið um flatskattin er eitt, og málið um at hækka blokkstuðulin úr Danmark er eitt annað dømi um slík lyftisbrot. Og at fólk í samgonguni virka sum atkvøðuneyt og ferð eftir ferð atkvøða ímóti síni sannføring, tað tykist ikki sørt margháttligt.
Vit hava eisini sæð ta broyting í føroyskum politikki seinnu árini, at tað snýr seg meira um at profilera persónar heldur enn flokkar. Hetta førir við sær, at vit fáa fleiri fólk vald á ting og í kommunustýri, har hugsjónarliga grundstøðið ikki er í lagi. Ofta virkar tað, sum hesi fólk als ikki kenna sín egna flokk og sín egnu hugsjón. Og við øllum landium sum einum valdømi, er einstaklingsdyrkanin styrkt. Fara vit aftur í tíðina, so var betur áralag innfloks í øllum flokkum. Tá snúði tað seg um at »velja okkum« heldur enn at »velja meg«, sum øll siga í dag.
Kanska júst tað er orsøkin til tað, sum greinskrivarin kallar fyri deyðvekt á tingi. Hann sipar tá til atkøvðuneytini, sum ikki tora at standa við sína egnu sannføring, men atkvøða eftir boðum úr erva.
Øsingin og misstemningurin, sum vit hava sæð síðani valið er ikki serliga uppbyggjandi. Tað hevði tí verið ynskiligt, at ovasta politiska leiðslan dugdi betur at draga í felag. Samgongan tykist halda fast við sína í mongum førum arrogantu støðu, men ilt er fáa eyga á, hvar andstøðan er. Hon hevur hóast alt 14 umboð í tinginum – og tað átti at givið betur afturljóð.
