okkum at enda minnast undanfarnu ættarlið, sum tóku hesu mongu umrøddu stig, vit lýsa yvir teimum Guds frið. Samstundis takka vit tykkum, ið tóku við, sum hildu áfram í teirra anda, sum vanligt er her
komin úr Danmark. ? Veitst tú hvat, segði hann, veitst tú, hvat danskarar kalla okkum. Nassireyvar, gud veit, nassireyvar, hvat dámar tær? Tað er neyvan heilt rætt, at danskarar yvirhøvur kalla okkum fyri
Kommunur skulu leggjast saman! Vit skulu hava størri eindir fyri at reka alt skjótari og bíligari. Gud gevi mær tann góðan tíð at tala. Eg skilji lítið av hesum herrópi, og minni skiltu vit tað gamla:
eru farnir upp í part við Starvsmannafelagnum. -Bløðini endurgeva, hvat Starvsmannafelagið sigur, og Gud náði stjóran í Útvarpinum, um hann gongur ímóti limunum í Starvsmannafelagnum, sum jú eru hansara egnu
sum týðiliga skuldi vísa á, hvussu vit føroyingar skulda húsast, tá vit høvdu fingið fullveldið. Gud havi lov fyri, at vit enn ikki hava sæð eina slíka, men tað er okkurt, sum bendir á, at ávísar fyr
hvor mørkt det er I graven! Omstrål mig, så jeg glemmer den, salv øjet på din syge ven, så jeg han se Guds-haven! Kom I den sidste nattevagt I en af mine kæres dragt, og sæt dig ved min side! Og tal med mig
tað var í mong ár – vóru Malla og Edvard stuðlar í salinum. Edvard talaði við framúr góðum gávum um Guds kærleika og náði hvørt sunnukvøld, tá ið hann var heima, og heimið var eyðkent av gestablídni og kærleika
farin, at lesa hesi orðini í minningarorðum hansara: ”Fyri mær hevur tað altíð verið soleiðis, at í Guds eygum hava øll menniskju sama virði og eru umfatað av kærleika hansara. Mín gudstrúgv er ein tøkk
ikki barnasinnið við trongum hugsaninum um, at børn skulu fara í skúla t.d. fimm ára gomul. Harra Gud!!!! Sum støðan er nú, eru børn livandi troytt av skúlanum, tá ið tey koma í 10. flokk. Hvussu verður
SAMRØÐA: »Jeg tror på Gud konge og fædreland, men mest det første«. Jú, Jokeren er avgjørdur, og tað er ikki fyri einki, at hann er nógv róstur fyri sínar beinraknu rapptekstir. Brotið er tikið er tikið