logarnar at spyrja, hvar hesi fólkini skulu fara, um tey eru tryggjað ella hvør skal keypa teimum mat og klæði. Tey skulu bara út. Alt hitt má koma aftaná. Soleiðis er eisini við flóttafólkum. Teirra heim
at kalla einki uttan rabarbur og epli, og tað er ikki rætt at tvinga føroyingar at innflyta allan mat, heldur enn at gagnnýta tað, sum fæst úr náttúruni og verða so sjálvbjargin sum gjørligt. Hoyr alla
við føroyskum viðskera, sum er í gamla hoyggjhúsinum hjá Húsgarði. Har hevur kórið Eystanljóð selt mat og drekka síðani fyrsta G! Festivalin í 2002, og tað gera tey aftur í ár. Í hoyggjhúsinum fæst drýlur
nevna nakað úr rúgvuni. - Pláss er hartil fyri sjósavni, býarsavni, tónleikaskúla. Upplagt er at hava mat/kaffistovur, har foreldur kunnu hvíla og hugna sær, meðan børnini spæla - kanska ein gourmétmatstova
uttan nakað undantak ella tillaging. Tá hugsi eg, at trupult hevði verið hjá fleiri at keypt bæði mat og skógvar. Sjálvandi eru hetta ikki krøv, tí tað er meiningsleyst at krevja nakað av fólki, sum tey
eg ikki havi vant í eina viku. Hvussu vilt tú lýsa tínar matvanar? Heilt vanligir. Elski føroyskan mat, men eti heldur kips og ostar enn sjokolátu og køkur. Hvussu nógv hugsar tú um rørslu og venjing? Nógv
Men í høvuðsheitum kann sigast, at liturin á víninum eigur at fylgjast saman við, hvussu kraftigan mat talan er um. Og ert tú á markinum millum eina turra fløsku av hvítvíni ella eina lætta reyðvín, so
ð, har øll sita um ein stóran pott við hvør sínum spóni ella snældu og fáa sær. Dámar tær at gera mat sjálvur? Ja, alt ov væl! Mær dámar væl at kela fyri matinum og taki mær góða tíð framman fyri grýtunum
størri javna í samfelagnum. Tað er svárari hjá tí fátækra ikki at hava ráð til at eta heilsugóðan mat, enn hjá tí ríka at rinda vanligan, norðurlendskan, progressivan skatt. At áseta eitt fátækramark fyri
útvega nýggjar. – Í Russlandi siga tey, at eftirspurningurin fer at økjast aftur. Fólk skulu jú hava mat, og okkara vøra er í bíliga endanum. Fólk fara helst at keypa matvørur, sum ikki eru so dýrar, sigur