pápi verið hjá tær og manglar tú nakað, so skal mamma sms-a tað til abba. Heilsa øllum frá fastir, Vaks og Hey-abba. Hasi sms-ini havi eg enn á fartelefonini. Av ymsum orsøkum hildu vit ikki Astusa føðingardag

yvir einum kaffimunni, tóku teir báðir so avgerðina um at sigla í gummibáti til Føroya. Ferðalagið vaks so líðandi úr teimum báðum og upp í 20 fólk, nú ferðin varð gjørd. - Vit sigldu úr Vestmannaoyggjunum

hevði eitt stovnsfæ á 50 milliónir krónur, og sohvørt sum tað fór at øra fyri eygunum á Gummi Tarzan vaks talið til 400 milliónir, og besta boðið higartil er ein hálv milliard krónur. Nú hevur ein samgongumaður

sum nr. 5 av 10 systkum. Foreldur hennara vóru Erika og Høgni Lómstein. Í hesum stóra systkinaflokki vaks mamma upp. Hóast nógv arbeiði var at gera bæði úti og inni, varð eisini tíð til leik og spæl. Mamma

mman, sum gjørdist meira enn 100 ár. Sannilena fekk onkuntíð føðingardagsheilsan frá henni. Marna vaks upp í grannalagnum hjá Ragnhild og Petur Mohr Dam. Elsta dóttirin Bjarma var nakað yngri enn Marna

var dóttir Óla Fr. Olsen bónda á Toftanesi í Leirvík og Oluffu (fødd Poulsen) úr Syðrugøtu. Mamma vaks tó upp hjá fastrini Kathrinu, sum var gift við Marius Jacobsen í Leirvík. Pápi og mamma fingu 6 børn

uttaneftir. Í 1987 og 1988 lýsti apartheidstýrið Suðurafrika í undantaksstøðu. Altjóða trýstið á landið vaks nú av álvara, og fleiri útlendskar fyritøkur rýmdu úr landinum. Í Washington samtykti kongressin eina

80 ár, og í mong ár hevði hon nú sitið einkja. Søga hennara var hugtakandi, men ikki eindømi. Hon vaks upp í einum kristnum heimi, har Gud hevði fyrstaplássið við andaktum og bøn. Næst Gudi vóru orðini

fólk sást, tá komið varð aftur at landi. So hvørt sum Dragaberg tók seg norður gjøgnum Hvannasund, vaks mannamúgvan á bryggjuni í Norðdepli. Og tá lagt varð at, var bryggjan loðin av fólki. Tey vildu síggja

sigldu til Ís-lands at keypa fisk og sigldu síðani fiskin til Bretlands at selja. Loysingarhugurin vaks millum føroyingar undir krígnum, og fólkaatkvøða um loysing var sum kunnugt í 1946. Ofta havi eg hugsað