búsettust uttanlands. Fleiri floksfelagar eru farnir undir grønu torvu, men teir liva í hugaheimi okk­ara. Vit verða støðugt mint á orð Prædikarans, at alt hevur tíð sína. Og nú fór so Ingi. Lívið kom

seg, sást tá vit komu heim við tær av sjúkrahúsinum kvøldi eftir, tá ein sonn mannamúgva tók ímóti okk­um, tá tú fór í kirkjuna og til sjálva jarðarferðina. Sjálvt tá tú var farin frá okkum, og bert bíðaði

sálma­løg. Vit ynskja tí Kring­varpinum til­lukku við tiltakinum at syngja sálmar av nýggjum og gleða okk­um at hoyra teir eisini í endursend­ing av morgunlestr­unum. Og hví ikki taka nýggjar sálmar uppí við

stuttligt ella enn meira stuttligt fyri føroyingar sjálvar enn fyri útlendingar, tí vit kunnu kenna okk­um og okkara umhvørvi aftur í tí vit síggja. Vit vildu við hesum siga við foreldur – takið børn tykkara

motorin í gongd aftur. Men hann bleiv skjótt í ólagi aftur. Provianturin var farin at ganga undan hjá okk­um, so vit tosaðu um, hvussu vit kundu koma fram í lastina. Ikki bar til at fara niður í lastina orsakað

Byrjanin var væl fyri­reikað: Hølini snikkað til eftir frægastu fyrimyndum, sum tá vóru galdandi í okk­ara grannalondum. Kapasi­teturin skuldi. upp á seg vera áleið hin sami sum aðra­­­staðni, síðani s [...] skulu hýsast innan­deilda saman við vaksnum og gomlum meira og minni í ørviti. Minnist í tí sambandi okk­um hava havt børn inn­løgd niður í 8-10 ár og uttan stórvegis trupulleikar, síð­ani tað bar til at

tí hildu vit fram at arbeiða, hóast fólk kanska ristu við høvdinum. Einki kundi tó taka mótið frá okk­um!, siga tær tríggjar sjúkrasystr­arnar Marin, Margreth og Petry saman við læknaskrivara teirra ta

realkreditt fígg-ing í Føroyum í samstarvi við danska realkreditt-fel-ag-ið, DLR. - Tað hevur týdning fyri okk-ara viðskiftafólk. Vit hava jú sæð í fíggjar-krepp-uni, at tað hevur verið trup-ult at útvega nýggja [...] Okkara málsetningur er, at etablera okkum í Dan-mark og Íslandi í fyrstu at-løgu. Vit hava etablerað okk-um í Danmark við ein-ari deild, og hava nú etabl-er-að okkum í Íslandi við ein-um tryggingarfelag,

altíð var til reiðar at veita eina hjálpandi hond, og hann hevur tryggjað sær sess í bókmentasøgu okk­ara, tí at hann tók stig til at stovnseta Føroya Amts Bókasavn í 1828, har hann eisini var bókavørður

kent gamalt snildi hjá sofistum at smoyggja motiv og meiningar, sum vit onnur ikki hava, niður yvir okk­um og so hvast indigner­aðir herja á hesar fiktivu áskoðanir. (Er tað ikki júst disputering à la Erasmus