Bíggjar á vetrartíð, er ikki einhvør førur fyri. Stormur, kavarok, gler og bratt hartil, tað er eitt Guds undur at ikki mannfall er har ofta. Men, tey ganga ikki kravgongu, rópa ikki í útvarpi, gera ikki

gerast partur av manningini. Richard Hardmann ynskti at enda manningini á hesum bátinum (Brendan) Guds signing og góða eydnu í kappingunum, hann fer at vera við í í heimsmeistarakappingini í mai mánaði

manninum, sum tá var í bestu árum. - Meðan eg lá her, fekk eg bæði blóðtøpp og hjartasteðg. Tað var eitt guds undur, at maðurin yvirhøvur yvirlivdi. - Súni Eliasen, sum tá sigldi við Magn-oljuskipinum, var eisini

sólin úr havinum fór, “marchera” vit til yvirlæknans kantór, í sólskini bjarta, men piprandi hjarta, Gud veit – tað var satt. Yvirsjúkrasysturin, Magnussen, Dahl, har móttøku okkum sera væl, tað fyrsta vit

nýtt at hoyra. Eini parturin tosar um tolsemi, mannarættindi og fólkaræði. Hin tosar um glíðibreytir, Guds vilja og serlóggávu. Jenis hevur greiðastu boðini. - Lóggevið ikki ímóti Gudi! Minnist Sodoma og Gomorra

trúðvirði undan allari samanbering av Victori Danielsen og Søren Kierkegaard, so sum at Victor helt, at Gud førdi pennin, tá ið Bíblian var skrivað. Kierkegaard helt, at Bíblian varð skriva av menniskjum. Soleiðis

alt rættarsamfelagið hvílir á? Símun av Skarði sigur í einum av sínum vøkru sálmum soleiðis: Tann Gud, sum valdar ævum øllum Og mansins dagar hevur talt, Hin sami, sum á Sinai fjøllum Læt ljóða: »Tú skalt

óbrúkiliga havn á Skansabogunum. Nú er so túrurin komin til at gera eina óbrúkiliga havn á Oyrareingjum. Gud viti hvussu leiðslan í Tórshavnar Havn hugsar tá ið teir útbyggja. Vit minnast øll ta tíðina, tá ið

uppskot fram um at skilja sundur menn og kvinnur í herinum fyri at fyribyrgja kynsligan ólevnað í “Guds heri”. Ein røð av politiskum málum, sum restin av Ísrael hatar og elskar at hata. Ikki minst hedo

gerandisdegi hjá sjómonnunum okkara, har "bert er ein fjøl millum teirra og grøv", ið er úr sanginum "Gud signi várt fólk", og sum vit sungu henda seinnapart. Hugsaði hesa løtu, at var verfaðir so frægur,