virdur maður, prógvaði stóri skarin, sum í Betesda fylgdi honum til seinasta hvíldarstað hansara her á fold – (tjaldbúðin) “dustið er fari aftur í moldina og verður sum tað var áður, men Andin er farin til

fólki, og vit løgdu til merkis hvussu nógv tú hugsaði um tey. Hóast vit vita, at okkara tíð her á fold ikki er ævig, so eru vit ongantíð nóg væl fyrireikaði tá skilnaðarløtan kemur. Vit fingu hóast alt

áminning í eini tíð, har prestar og aðrir prædikumenn tala inniliga fyri tí fullkomna lívinum, bæði á fold og í himli, um bert vit trúgva ella forbrúka ella lata vera við at roykja og eta grind ella venja

uppkallaður av soninum hjá mær og Herthu. Meinhardt mundi kenna á sær at hansara síðsta løta á hesi fold var við at renna út, tá vit báðir vóru á veg til Havnar tveir dagar áðrenn hann andaðist. Hann kysti

Lítið vardi tað okkum, at hvítusunnudagur í ár skuldi verða seinasti dagurin hjá Rosu og Ditleif her á fold. Henda dagin vóru tey á veg í bili til Havnar at vitja. Saman við teimum var ommu- og abbasonurin

upplivi hvønn dag eina sorg um, at lívið er so stutt. At eg bert eri ein stuttvitjandi gestur á hesi fold. Hevði eg kunnað valt millum deyða og ævigt lív, hevði eg umgangandi valt æviga lívið, tí alt í mær

og svárt at viðganga, at hetta menniskjað er ikki meira, at vit ongantíð aftur skulu síggjast her á fold. Vit kundu tosað um barnadagarnar uppi í Tórfinsgøtu. Allar tær glaðu løturnar, vit høvdu, tá vit

at síggja Ingu aftur, ongantíð at síggja hetta bersøgna, positiva og glaða menniskja aftur á hesari fold. Kom at kenna Ingu - henda sjáldsama ágrýtna hondbóltsspælara - gjøgnum ítróttin. Sum smágenta fekk

hvat tað er, sum fer blómur og urtir at grógva og, hvussu tað ber til, at tey kanska fara at fáa 8-10 fold uppaftur av tí, tey settu niður. Í heyst ber tað eisini til at samansjóða flettingina við undirvísingina

soleiðis er eisini kring Listasavnið, har javnan stríð er um, hvat er góð og vánalig list, og um hvar á fold ein víðagitin bingja hoyrir heima. Hetta eru tekin um eitt livandi listaumhvørvi, og vit kunnu bara