? Eg las herfyri, at »menn doyggja áðrenn teir fylla, og konur eftir at tær eru fyltar«. Fyltan lunda havi eg fingið, men ongantíð fylt konufólk, leggur hann skemtandi fyri áðrenn vit sessast í stovuni
erva fleyg lundin. Og hann er nógvur í ár, láta teir at. At okkurt skip er farið at selja íslendskan lunda, halda teir ongan vanda vera. Tann føroyski er bíligari og man fara at verða seldur kortini. Hinvegin
og fylgdi mínum ungdómsdreymi um at gerast rithøvundur. Stóran part av tíðini føli eg meg sum ein lunda, sum fer skvatlandi eftir aldunum og roynir at koma sær at flog. So knappliga er hon har, kenslan
var gott føroyskt, meðan føroyskt sum líktist donskum var ringt føroyskt. Løgið, men vit hava nøkulunda sama fyribrigdi millum Molbog fólkið. Tey eru ávirka bæði av málunum, sum liggja norðanfyri og eru
hóast mannamúgvan veksur alsamt, so er avbyrgt fyri vanligari ferðslu, og bara eyguni fylgja so nøkun lunda við børnunum, so koma tey ikki heilt galið avstað. Vit vaksnu sita bara og slappa av við eini kaldari
hin mestsum morreyður. Man ungin longu vera komin út hjá skarvinum? Í Mykinesfirði er heilt fitt av lunda. Allir flúgva suðureftir. Tað hevur okkurt við rákið at gera, greiðir Birgir frá. Hann hevur sett
sporini alla ta longu leið oman í víkina, tí tá broyttist flogið, og tú fórt ikki at røkka nøkrum lunda. Har ráddi um at finna júst ta røttu løtuna í størri mun enn í øðrum sessum. Henda dagin høvdu vit
nógvum skakandi hendingum. Sum ungir fóru Karl, Jógvan Erland, Hassi og Sigurd á Urðina at fleyga lunda. Karl gekk aftastur og Jógvan Erland næstaftastur. Mitt um bergið var Jógvan Erland áhaldsin og datt
jarðarvatnið hitaði limirnar, beindi tað bítandi kalda fleyrið fyri leivdunum frá leygarkvöldinum - lunda í laka, stoktari lundabringu í brennivínssós saman við kraftmiklum reyðvíni, sum matstovan í Lækj
ein støðgur. Tá legði Danmark toll á konserves. Seinni kom gongd á aftur og arbeitt varð við bæði lunda og lomvigabringum og eisini haru í dós. Tað er imponerandi at síggja tær flottu etikettir, sum vórðu
