við eygunum, tykjast í skundi og óumhugsað at vera sett saman sum neyðloysn. Hví ikki eisini brúka ta ørgrynni av myndum við andligum íblástri ella náttúrumyndir, sum nútíðar listarmenn hava málað bæði
vitja meg, tá ið hetta frættist, var Niels Restorff, sonur Sonnu, sum eg hevði tænt hjá. Tað var um ta tíðina, eg var hjá teimum, at vit vórðu trúlovað. Tey vístu tá aftur sítt trúfesti. Eitt feigdaræl
vita, hvar vit skuldu sita, og hvørjum vit skuldu sita saman við. Vit skuldu eisini vísa, at vit høvdu ta neyðugu útgerðina í taskuni. Tað var ikki leingi, so vórðu vit send heim aftur. Men tað komu aðrir
tað ikki við einum orði verður nevnt um føroysku luttøkuna í hesi bjarging. Ekstrablaðið kemur til ta niðurstøðu, at frásøgnin í Tingakrossi er »en meget alvorlig Anklage mod den danske Skibschef«. Um
hollendskt skip, har skiparin partú vildi sleppa avstað beint áðrenn jólaaftan,. Manningin skuldi ikki fáa ta gleðina at sleppa í jólaveitslu. Hann legði til havs í ódnarveðri. Tað endaði við, at hann rendi á
eitt tað ”turrasta” økið í landinum. Jóhannes, abbabeiggi Jóhannu Matheu, tók í 1865 stig til eina ta fyrstu royndina við skipsfiskiskapi í Norðoyggjum, tá hann saman við nógvum øðrum keypti Caprice. Tað
og tað sær út, sum at eitt menniskja liggur í trillubørini. Tá er tað Jóhannes, sum kemur heim við ta deyðu Ingibjørg. Hon kom tískil aftur til Kvívíkar í kistu. Aftur vanlukka í 1932 Í 1932 hendi aftur
svarið liggur beint fyri, tí hinir flokkarnir í samgonguni hava lumpað veljaran og fremja í hesi stund ta størstu syndina, bæði móti fólkaræðinum og politisku skipanini, nevniliga at lata seg rúsa av valdinum
fyri, tí tær høvdu gingið nógv ov langt. Neytini vóru farin langt niðan upp um fjallið. Tær komu heim ta ferðina uttan mjólk. Morgunin eftir var farið avstað, og neytakonurnar funnu neytini omanfyri Gjánoyri
á Cape Cannaveral, Florida - har ein kundi síggja varðveitt deyð ting, um eina farna tíð. Og síggja ta ljóslivandi framtíðina - útviklingina saman vi øllum livandi verðum, fuglalívi og djóralívi, fyri
