við seyðahaldi, so vart tú altíð har við tíni hjálpandi hond. Tú vildi so gjarna duga alt, og alt fall tær so lætt. Tú vart yngst av 4 systkjum og tey elskaðu teg yvir alt. Tú vart eisini einasta systur
blivu, í manndómsárum, tiknir frá henni. Tað munnu vera tyngstu boð fyri eina mammu. Men Magnhild fall ikki í fátt. Hon setti sítt álit á hin Alvalda. Rørandi varð at hoyra elsta sonin lesa yrkingina hjá
og tók sær av manni og børnum. Húsið var stórt, nógv at taka hond í, men Lis var røsk, og arbeiðið fall henni lætt. Lis var ein sera fyrikomandi, blíðlig og gløgg kvinna, og hon hevði eitt lætt sinni. Stóran
hevði gott samband við djóraeigarar og fólk í vinnuni annars, og var altíð fúsur at greiða frá. Hann fall skjótt til á Heilsufrøðiligu starvsstovuni, har hann líka skuldi venja seg við nýggja leiklutin sum
og fall alt honum ógvuliga lætt. Mest kendur er hann tó frá síni vitan innan gardinyrkið, og sum eitt viðskiftafólk tók til fyri stuttum, at hann dugdi so væl at leiðbeina viðskiftafólk. Hann fall væl
ljóðførum og leidningum, men um onkur leidningur lá eftir gólvinum, tók hann ikki so tungt. Prátið fall beinan vegin á, hvussu tey ungu kundu fáa nakað burturúr - men eisini um, hvussu tey kundu sleppa
sjómaður, vinnulívsmaður og veiðimaður. Jákup Oluf kom úr smáum korum og visti hvat galt. Faðirin fall frá, tá ið hann mentist til mans. Hann var tann, sum nú gjørdi manslít og legði lunnar undir mannaferð
ur, og tók mangt tørnið fyri aðrar, ið høvdu forfall. Helge var ættaður úr Danmørkini, men hann fall sera væl til í Føroyum og føldi seg allar vegir at vera vælkomnan okkara millum. Helge og konan Marin
var í hesum sambandi sera høgt, og stundum kundi tað tí vera krevjandi at fylgja honum, tá prátið fall á henda bógv. Tílíkir tankar eru ikki ólíkir talvi, tí har eru hugskot eftir hugskot, sum hanga saman
bíðað varð. Har var blíðskapur og eitt tænastustøði, sum valla man vera meginreglan í dag. Ongantíð fall øvugt orð um, at okkara heim soleiðis gjørdist alra meginstaður. Samsýningin fyri kommunuskrivaraarbeiðið