vinnur. Viðhaldsfólkini eru í øðini og vilja hava venjaran, Steve Kean, frá sum skjótast. »Kean Out« rópa tey, heldur enn at stuðla felagnum meðan dysturin er, men hesa ferð hendi nakað, sum nokk ongantíð
biografi um Mærsk McKinney Møller, enn nýggjasta samfelagskritikkin av meginlandinum. Vinstrahall rópa um sosialar kollveltingar, rættvíst býti av búskaparligum ágóðum, mannarættindi og kanska enntá d
tínar viðmerkingar sum: ”núnú, slappið av, hatta er bara eitt spæl”, ”eg skilji ikki, hví tit skulu rópa so” ella ”tab og vind med samme sind”, ikki verða serliga væl fagnaðar. Tá er tað keðiligt. Men hevur
bert ber til at sigla tvørtur um Atlantshavi eitt ávíst tíðarskeið á árinum, í sessongini, sum tey rópa tað, ræður um at passa sær løgir. - Skal eg yvirum aftur í somu sessong, má eg avstað aftur longu
sigur málverjin. – Eg veit, at um eg skal hava nakran møguleika, so má eg halda meg framat og tora at rópa til venjing, og tá ger tað mær tað sama, um mennirnir eita Bellamy, Adebayor ella Tevez. Gunnar heldur
sjúk, alkoholikarar, stikknarkomanar og so framvegis. Tað var sera hart og óhugnaligt, tí fólk kundu rópa og skríggja um næturnar ella leggja teg undir líkt og ólíkt, greiðir Edmund frá. – Við tíðini lærdu
Hetta gera vit, tí at vit vita øll, at vit kunnu ikki loyva okkum at gera villur í øðrum málum og rópa tær “mennandi málbroytingar”. Vit skilja hóast alt, at vit hava ongan rætt at broyta málið hjá aðrari
til heilivágin móti henni. Kanska er í tøkum tíma, at tey málkønu finna eitt orð fyri tað, sum danir rópa ”antidepressive”, tí veruleikin er, at heilivágurin oftari og oftari liggur á føroysku tungu – bó
og hvussu djúp sorg teirra er. Latið okkum ikki gloyma teirra neyð, men rætta teimum eina hond og rópa til Gud um at veita hjálp til teirra stóru neyð. Samstundis minnir hetta okkum staðiliga á, hvussu
bygdini, men so rýmdi tað bara. Ein maður, sum hevði fingið eitt sindur upp í høvdið bleiv við at rópa. »Far til mammu. Far til mammu.« so tað ber væl til at siga, at Lambi lurtar betur eftir manni mínum
