Hini børnini, sum deyð eru, vóru hesi: Vilhelm, føddur 26. januar 1943, deyður 28.januar 1944, 1 ára gamal, Jan, føddur í 1956 og deyður í 1980, 24 ára gamal, Anna Helena, fødd í 1964 og deyð í 1996, 31 ára

góður vinur fer á alt ov ungum aldri. Soleiðis var henda dagin, eg frætti, at Vøgg knappliga var deyður. Ta fyrstu løtuna hugsar tú í stuttum um alt tú minnist um vinmannin, ið farin er. Og Vøgg var av

ofta um nú tú ert farin. Stóra vitan hevði tú, men nógv hevur tú ikki reypað, tí at eftir at tú ert deyður, havi eg fingið at vita, at tú skeyt eitt mál, sum gjørdi at EB fekk ein pokal í tínum fótbóltsdøgum [...] Karin ikki slapp at síggja teg í kistuni, tí at viðhvørt hevur hon ilt við at viðurkenna at tú ert deyður. Mamma blundar langabbi? Er hann í klæðum? Tað hjálpti nógv, at babba segði henni, at tá ið henni

runt og fann ongan frið á mær, tí eg føldi at okkurt var gali. Kl. 8 ringdi omma og segði nú er abbi deyður. Hesi orðini hoyri eg fyri mær enn. Tú fekst ein friðarligan deyða. Tú gavst bara at anda meðan tú

tað fór at laga seg. Eg fylti 20 henda dagin og minnist so tíðiliga tá mamma segði mær: ?Nú er abbi deyður?. Góði abbi tú vart so óførur at vitja okkum saman við ommu, og nú síðan lítli Kristmund er føddur

myrkan dag. Vit fingu at vita at tú babba var deyður í eini ferðsluvanlukku í Kollafjarðatunlinum. Alt steðgaði upp. Kundi tað virkuliga passa at tú vart deyður. Jú tað passaði tíverri, og vit gingu eina

Hoyrdi á málinum at her var ikki rætt, (hugsaði um mammu beinanvegin). So fullu orðini: “pápi er deyður”! - tá steðgaði alt upp. Ja, tað var ótrúligt, leggja seg at sova um kvøldið eftir dagsins strev

Tað gjørdist so dapurt, og óveruligt í huga mínum, tá eg frætti at Frede abbi var deyður. Hann var farin til arbeiðis sum vant um morgunin, væl upplagdur sum altíð. Arbeiðið hugtók hann fult og heilt,

Omma og eg Omma mín er deyð. Eg veit ikki hvat tað merkir at vera deyður. Eg spurdi, hvør hevði skotið ommu tí tað gera tey í teknifilmunum. Tey vaksnu bara smíltust til mín,og søgdu at hjartað hjá ommu [...] omma hevði verið sjúk. Hetta visti eg gott, tí omma kundi ikki ganga. Men eitt veit eg, at tá man er deyður kann man ikki lata eyguni upp. Omma blundar allatíðina. Bara blundar ikki svevur. Tað var nokkso

Góði Bjarni Tá mamma við gráturødd sunnukvøldið segði mær, at tú var deyður, skilti eg ikki hví so skuldi verða. Tú hevur verið mín flokkslærari og meir enn tað, og fari fyrst at takka tær fyri alt tað