Deyðin er undarligur og tað er nakað, sum vit mugu góðtaka, hóast sorgin er stór. Tað tyngdi mítt hjarta sera nógv tann dagin, tá ið eg kom heim úr skúlanum og fekk tey boð, at tú var farin heim til Harran [...] møtast aftur ein dag í himlinum. Eg havi bert góð minni um teg og fari altíð at hava tey trygg í hjarta mínum. Av og á um kvøldarnar dámdi mær altíð væl at spyrja mammu um lív títt. Um hvussu tú livdi

tonkum hvønn einasta dag. Hvíl í friði. Góði abbi tú skal vita, At ongin er sum tú á fold Ì mínum hjarta pláss tú eigur Til tey leggja meg í mold ------ Abbadótturin

vit elskaðu teg og at vit fóru at sakna teg. Tú svaraði sjálv takk, eg elski tykkum av øllum mínum hjarta og eg fari eisini at sakna tykkum, men eg bíði eftir tykkum. Eftir hetta fekst tú tað betri og læknarnir

antin í Hósvík hjá ommu og abba, á LS ella á Mørkina og sita har og fáa eitt prát við abba, lætta hjarta fyri honum um eitthvørt ella tá telefonin ringir, at tað ongantíð aftur skal standa, at abbi ringir

Nú komu boð eftir tær, nú fór tú frá okkum 82 ára gamal, eftir at tú lá sjúkur í nakrar vikur, til hjarta títt ikki orkaði meira. Tú hevur verið okkum ein góður abbi og langabbi, okkum børn hevur tú altíð [...] høvdu saman við tær, alt tað góða tú lærdi okkum. Ommu var tú sera góður við, ja øll okkum, sum stóðu hjarta tínum nær. Altíð hevur tú lagt nógvan dent á at tæna Harranum og tað gjørdi tú allar dagar eg kann

við jeepinum, men mest av øllum sakna vit títt skálkasmíl, tíni blíðu eygu og títt eyðmjúka og góða hjarta. Abbi, tú visti allar helst ikki, hvussu stór ein fyrimynd og hetja tú ert hjá okkum. Vit sóu upp

minnini eru mong og góð. Ikki ber til at nevna alt her, men onki er gloymt. Minnini um teg, goymi eg í hjarta mínum. Má Harrin vera við mammu, babba og okkum øllum. Við hesum vil eg lýsa frið yvir minnini um

heim í dýrdina. Har er eingin sjúka, og ei heldur pína. Góði Bent, tað er eitt stórt tómrúm í mínum hjarta nú, men tað er ein troyst at vita at tú hevur tað gott har tú ert, har einglasongur og gleði er.

dag og hvørt kvøld, kom hann inn hjá mammu og pápa, og vitaði hvussu visti við. Tey lógu hansara hjarta so nær. Hann gleddi seg til at mamma og pápi fóru at fylla 70 og 80 nærmasta dagin og hansara ynski [...] borð, ja Marjun, Sólva og Magnus vóru hansara eygnasteinar. Tey áttu eitt pláss innast í hansara hjarta. Sum tað stendur í Bíbliuni: ongin veit á morgni, hvar hann á kvøldið gistir. Babba tosaði við Marjun

sonnun at sanna, tá tú so bráðliga var tikin frá okkum. Eftir sita vit spyrjandi við longsli og sorg í hjarta. Hví skuldi Várharra taka teg frá okkum nú, hví kundi tú ikki vera her hjá okkum longur? Svarið uppá