farin til Harran, meðan vit sum sita eftir, sita við sorg, men eisini við gleði, tí tað var ikki nakað lív at bíða eftir deyðanum, vit frøast yvir, at tú ikki pínist meir. Kroppurin hjá okkum er bert til láns [...] tú hevði styrki í tær enn, eini tvær vikur helt tú út afturat. Ikki kann eg venja meg við bara at hava ein abba eftir. Eg kann minnast, tú fortaldi mær søgur, áðrenn eg fór at sova, onkuntíð vóru søgurnar [...] bústað, sum Jesus ger kláran til okkum, tann bústað sum tú hevur sungið og prísa Gudi fyri alt títt lív. Eg kann ætla mær, hvussu glaður tú ert at síggja Dánjal aftur. Líka mikið, hvussu gamal ella sjúkur

høgt. Omma og abbi gloymdu heldur ikki at verða góð við hvønn annan, hóast tey høvdu havt eitt langt lív saman, og soleiðis vóru tey ein góð fyrimynd fyri bæði børn og ommu- og abbabørn. Abbi kom frá einum [...] fólkini vóru, so livandi var mál hansara, tá ið hann greiddi frá. So væl dugdi hann at geva søgunum lív, at vit vaksnu abbabørn enn minnast tær. Eg minnist mangan góðan túr suðuri í Vági, har omma og abbi [...] Vági, vóru vit eisini ovurfegin um, at tey vóru nærri at okkum og at vit sóu tey oftari. Omma og abbi hava ongantíð sitið til einkis. Tá ið abbi fór frá sum lærari, byrjaði hann at skriva. Tey plagdu at sita

serligt, tað eru vit jú øll, men tú vart nú burturúr. Tá ið tú komst aftur úr Indiu, og fekk eitt gott lív her í Føroyum, koma vit meira regluliga saman, fyrst úti í Hornabø, og nú ikki minst tá ið tú hevði [...] veit eg ikki. Tú og Andreas fingu bert ov stutta tíð saman, men vit mugu boyggja okkum, tá ið Gud vil hava okkum heim til sín. Góða Vilgerð, nú ert tú saman við pápa tínum, mammu tínu og beiggja tínum »Meinert« [...] eina hjartans tøkk fyri, hvussu væl vit vórðu móttikin í heimi hansara, hvussu hugnaligt vit mangan hava havt tað saman, tá vit eru komin ein túr til Havnar, fingu mangt gott prát yvir ein drekkamunn, og

Onnugøtu. Har føldi tú teg heima. Altíð møttu vit tær positivan og kerligan. Minnini eru góð, sum vit hava eftir teg, Terji, og tey verða okkara barlast fyri at koma víðari. Nú páskirnar eru farnar aftur um [...] fittur og hugagóður stákaðist við at tekna, klippa og pynta. Maria, Atli, Høgni og øll avvarðandi hava mist nakað so dýrabært, at orð kennast fátøk. Tit vóru so positiv, sterk og fyrimyndarlig, tá ið harðast [...] Lívið er framvegis dýrabært; tað er, eins og tað altíð var; tað heldur fram øld eftir øld. Deyði og lív hoyra saman. Hví skuldi eg farið úr huga, um eg fór úr eygsjón? Eg bíði bara eftir tær, um eina stund

hevði funnið ein frið, sum hann hevði saknað, og hann duldi ikki fyri, at hann frøddist um tykkara lív saman, um samveruna, gerandisdagin og familjuna. Sørin var júst farin um fráfaringaraldur, men hevði [...] at eingin kennir dagin og tíman. Saknurin er stórur hjá okkum í Umhvørvis- og vinnumálaráðnum, sum hava mist ein góðan vin og hollan starvsfelaga. Størstur er saknurin kortini hjá tær, Sólvá, og børnum [...] ynskja tykkum allan ugga og linna í sorgini. Við hesum fáu orðum takka vit fyri tað, okkum untist at hava saman við Sørini, og lýsa frið yvir hansara minni. Har ljós brenna fá undir lágari lon, sæst gjølla

fleiri ár. Eg visti frá fyrsta degi av, at LÍF var Rúnasa hjartabarn. Rúni legði alt sítt lív í LÍF og tað hava vit honum nógv at takka fyri. Stillur og friðarligur gekk hann og loysti tær uppgávur ið vóru [...] vildi bara hava alt uppá pláss. Honum dámdi væl at sita ímillum okkum í køkinum. Persónliga havi eg nógv at takka Rúna fyri, ta umsorgan hann hevur havt fyri mínum dreingjum, alla ta tíð teir hava spælt fótbólt [...] systkini. Saknurin verður stórur hjá tykkum, at hava mist ein góðan son og beiggja. Jesus styrki tykkum, í stóru sorg tykkara. LÍF og leirvíkingar hava mist ein góðan vin. Til minnis um vin mín Rúna Heinesen

og uppreisn hinna deyðu okkara troyst. Vit hava roynt at ugga hvør annan við minnum og tankum um tann týdning, ið Rosa og Ditleif høvdu í lívi okkara. Vit hava gjørt, sum tað stendur í Jobs bók: “So komu [...] kostaði Jann lívið. Lær okkum at virðismeta lívið og virka, meðan vit hava tað. Vit biðja um tína varðveitslu, Gud. Ver hjá børnunum, sum hava mist ommu og abba og langommu og langabba. Harri, tað er so svárt [...] fyrireika og liva. Men so endar lívið brádliga hjá Rosu og Ditleif. Vit fingu onga ávaring um, at teirra lív skuldi enda beint tá, og vit fata framvegis ikki, at tey bæði ikki eru millum okkara longur. Vit vilja

føroyskt, var í grind og til útróðrar og hann lærdi seg føroyskt. Peter kendi seg sum føroying og við lív og sál tók hann lut í samfelagskjaki um politikk og framtíðina hjá hesum landi. Peter man helst eisini [...] Finnlandi frá finska ríkisdagsvalinum beinleiðis heim til Útvarp Føroya fyri knøppum ári síðan. Vit hava nógv at takka Peturi fyri. Hansara drívmegi og stóra hjarta hevur givið føroyingum og Føroyum almikið

Anna varð boðsend at hjálpa til, tí so nógv var at gera vegna alt fólkið, sum var komið í bygdina. Tí hava tær verið serliga útsettar. Tær báðar løgdust sjúkar leygarmorgunin tann 7. desember. Fyrst fingu [...] kirkjuklokkuni fyri at Anna ikki skuldi fáa varhugan av, hvør ið mundi fara til gravar. Tað stóð um lív nógva aðra staðni eisini, og tað vóru fleiri, sum doyði, bæði í Gøtu og aðrastaðni við. Tað, sum ráddi [...] hesa tíð. Men hetta gekk væl uttan stórvegis óhapp av krígsávum. Men hjá Onnu var tað tó ein ampi at hava mannin á sjónum hesa tíð. Afturat hesum kom tann støðugi óttin fyri minum í Norðragøtu. Hesin óttin

at vit skuldi hava tað so gott so gott. Tá ið vit so komu aftur til Føroya í 1977, fingu vit so aftur okkara vanl­iga familjusamband, har tú var samlingspunktið hjá okkum øllum. Títt lív lag­aði seg soleiðis [...] tíverri doyðu alt ov ung. Í Trongisvági bleiv Signar føddur, so nú vóru vit fimm systkin, sum altíð hava staðið saman og hildið nógv av hvørjum øðrum, tó var tú altíð okkara eygnasteinur og okkara samlingspunkt [...] teg sjálvan, og serliga tey seinri árini, har tú hjálpti til í TB. Eg eri heilt vissur í, at nógv ið hava tilknýti til TB, sakna teg nógv. Í 2005 fluttu vit so aftur til Danmark, og so hildu vit sambandið