hjá Jacob Olsen. Seinri fann eg útav, at tað var alt annað enn tilvildin, sum hevði borið hana inn hagar. Í høvuðspersóninum hevði Steinamaðurin funnið mannin hann til fulnar kundi identifisera seg við,

Stórstovuni. Hetta var hjá Niels Nattestad, abbi Natta. Her var hon í eini tvey ár. At hon er farin hagar kann hava samband við, at Nattestadnavnið kemur upprunaliga úr Miðvági, so her kann hava verið kennskapur

eisini broytt nú í mun til tá. Hetta var úti í haganum. Tí var ikki altíð so lætt hjá børnunum at koma hagar vegna neytini, sum gingu leys! Her var kappsvimjing hildin á ólavsøku, og Johan var við fleiri ferðir

gott dømi um hennara umsorgan var, tá hon fór at keypa hjá Vága Heina. Onkur spurdi, hví hon fór hagar at keypa, tá hon kundi fáa somu vørur í handlinum hjá teimum sjálvum. Jú, tey høvdu nóg mikið av kundum

olduromma og oldur­abbi. Nýggjari parturin var bygdur til tey eldru hjúnini. Tey kundu flyta inn hagar, so tey yngru hjún­ini kundu fáa gomlu og størri húsini fyri seg sjálvi. Húsini eru rættiliga rúmlig

systkinabarninum Lassen, bónda, Weihe í Niðristovu og konu hansara Elspu Kristinu. Niels er helst farin hagar nokk so skjótt. Tey plagdu at hýsa Gamla Sloan, tá ið hann var har á leiðini. Hetta merkir, at tey

Hann var so góður við børn. Hans Marius var eisini í Kollafirði, eina ferð Alexandrina drotning kom hagar á vitjan. Tá prátaðu tey bæði leingi saman. Koyrdi hýruvogn og fann konu Mitt í 50-unum koyrdi Janus

enn at Elsa minnist tað. Á Selatrað átti Elsa mammubeiggjarnar Óli, Karl og Peter Hans Petersen. Hagar plagdu tey at ferðast. Eina ferð um árið mannaðu tey bát ein sunnumorgun og róðu til Selatraðar at

fjørðin. Í kikara sóu vit, hvussu vorðið var: alt í einum hurlivasa, bond og endar slongdust higar og hagar, skipið hevði væl av slagsíðu til bakborðs, men lá upp í vindin, á dekkinum sløddist órudd allar støðir

gjørdi seg galdandi, tá víðagitna skottfjølin, ætlanin var at nýta til flekiborð, var hird aftur hagar hon var tikin Hevur kostað okkum alt Ólíka longri høvdu vit verið komin sum tjóð, høvdu vit við síðuna