við á manningarlistan til henda filmin. Eitt nú er Liam Neeson, sum eitt nú er kendur frá Schindlers List við og Uma Thurman, sum onkur kanska minnist frá Pulp Fiction er eisini við. Hóast hørðu orðini frá

eigur at royna at fáa okkurt listarligt burturúr. Og tað er júst hetta, ið Tróndur tekst við. At fáa list úr náttúruni. m.a. við litum, málingalist, tekningum og glasi. Glas Júst glasið metir Tróndur vera

konsulin í Ålborg, Jens Chr. Schmidt upp tvær listaframsýningar, sum fara at sýna fram norðurlendska list. Tað er í sambandi við, at Huset Sct. Jørgensgaard í Ålborg hevur 20 ár á baki. Framsýningarnar vera

snýr tað seg um, at næmingar í framhaldsdeildini velja millum tríggjar breytir, handverk, ítrótt ella list, og ein dagur um vikuna verður settur av til bert tað. Venjingarskúlin fer eitt nú at bjóða næminum

respektin er ikki lítil. (glorybox) hava nevniliga dugað tað, sum so ofta miseydnast: at vera síni egnu list trúgv og soleiðis gera sjálvstøðugan og dynamiskan tónleik. Í danska Prix-Føroyar, sum eitur »DM i

tíðindaskrivi verður sagt, at filmurin er um listamannin og stríð hansara fyri sannari og erligar i list. Um ein mann við kontrastum. Hann er mildur móti øðrum og harður móti sær sjálvum. Føroyingum og

mást tú eisini fylgja við myndlistini aðra staðni. Hugsar tú bert um títt egna steðgar tú upp. Eldri list er eisini ein kelda til íblástur. Í mínum føri eru tað serliga grafikararnir, eg havi lært nógv av

uppliving at ganga millum myndirnar hjá Astri í Norðurlandahúsinum. Alt er so annarleiðis enn føroysk list annars er. Litirnir, evnini, teknikkurin og kompositiónin. Leiðarin í Norðurlandahúsinum tók til í

ið so líðandi blíva meir og meir óaktuell. At taka sagnirnar fram, skapa tær í einari standmynd, list ella minnisplátum, og sostatt gera tær livandi, er av alstórum týdningi fyri okkum sum tjóð. Eisini

erva og heimshavinum í neðra. Kanska hevur náttúran fyllt so nógv í allari mytologiini kring føroyska list, so at vit onkuntíð gloyma at hyggja at sjálvum listaverkunum og møguliga er verkið hjá Tróndi Patursson