8-mannafar verður eisini at síggja til stevnurar í ár. Tað er Kvívíkingur, sum eisini er eitt nýtt far. Kvívíkingar vóna, at hetta kanska kann geva teimum betri úrslit í ár. Havnar Róðrarfelag hevur eisini
halda, at málið um fugladeyðan eigur at verða kannað nærri. Higartil hava danir ikki givið sær so nógv far um sjófuglin, men hava verið meira upptiknir av smáhvalinum, sum vevur seg inn í gørnini og doyr.
saa de blev derude. I Farens Stund paakaldte de Herrens Navn, og han bønhørte dem. Thi de havde ikke skammet sig over at vidne om ham for Menneske og ophøje hans Navn. Naar Faren er størst er Hjælpen nærmest [...] felagsblaðnum stóð hendan grein: De Fare-Vande! TIL MINDE OM 20 FÆRØISKE FISKERE Af sognepræst M N Randkær. Havet kan ligge stille og spejlblankt. Men naar Stormen farer hen over det, kan det rejse sig i [...] disse Mennesker. Mændene ved, at mange Farer møder dem, og ofte er de Døden nær. Og medens Mændene er borte, gaar Hustruer og Børn ofte i angst derhjemme. Mon de faar Far at se igen? Den 23. April sidste Aar
summir av teimum avmyndaðu staklutunum sera veruleikakendir, meðan hann ikki hevur givið sær eins nógv far um aðrar. Hetta er t.d. galdandi fyri perspektivtekningina, sum í støðum er realistisk, meðan t.d.
keypa, men útlendingar leggja eisini nakað av peningi eftr seg, sigur Una Hansen. Ætlanin er í ár at far undir at fáa betri hagtøl, og tí er ætlanin at skráseta hvør tað er, sum keypir lutir frá Nólsoyar
verður við okkara fiskiveiði, um okkara myndugleikar ikki taka sær annað skinn um bak og geva sær far um, hvar virðisøkingin í vinnuni liggur, sigur keldan við Sosialin.
leskiligar alkoholfríar drykkir til tey, sum skulu koyra heim. – Tak ein hýruvogn, tak bussin, ella far til gongu til hús. – Tala at, um tú varnast at onkur ætlar sær í bilin, eftir at hava drukkið. – Men
saknaður av mongum av okkara landsmonnum. Syng kirkjulið, syng gleðisong við andarødd um tún og ong, far syngjandi tín vin at ynna, úr deyða kemur teg at finna! O, sæla páskamorgunstund mær gyllir lund. Ærað
hann á pallgólvið við beinunum upp í loft, og so legði hann frá landi. Stundum var krakkurin eitt far, sum sigldi ægin blá, stundum ein sessur, síðan eitt borð, eitt akfar, ein vøkstur í fríu náttúruni
