part av fólkinum til lógbrótarar. Men gakk. Nú snúði tað seg um at steðga óskilinum. Hesir øru bilførarar skuldu knúgvast. Tað hevði einki at siga, at tað var vanligt at bróta lógina, og at hon sostatt

skítbýtt, so at fólk sleppur ikki til arbeiðis!” Eg veit ikki. Men okkurt svakligt stingst upp á hesar bilførarar, tí eingin kann koyra á henda hátt, og ikki duga at hugsa sær, at vanlukka kann standast av sovorðnum [...] “sleppa” at gera sær sínar egnu ringu royndir. Vit kunnu ikki bíða eftir, at allir hesi vitleysu bilførarar hava gjørt tað, at onkur doyr, áðrenn teir vónandi fáa skil fyri at koyra við varni og ansni. Einki

heild ikki ber til og vil bara gera støðuna hvana verri av tí, at tá liðugt er at stika, halda vit bilførarar okkum sita tryggar fyri seyði og rokna als ikki longur við, at atdráttur millum lamb og ær enn