danskir og onkur týskur. Úr rúgvuni kunnu nevnast teir føroysku Maria var moyggin (Mariuvísa), Mítt hjarta tilhald hevur, Upp gleðist allir og Nissumamma og nissupápi, Millum teir ensku verða In The Bleak
Sungið verður fyrst: Jólaklokkan aftur ringir, eftir Knút Olsen og Jakob Jakobsen. Síðan kemur: Mítt hjarta tilhald hevur, eftir Carl Nielsen, Brorson og Axel Tórgar. Eingilin við ljósi fer, hava Ingemann
hevði hann hoyrt tykkum! Eisini slapp Tóri Restorff Jacobsen uppí part við cello síni til lagið: Mítt hjarta tilhald hevur. Unnur og Ann Mari stóðu niðarlaga í kirkjuni og sungu fyri, Tóri spældi frammarlaga
Hann var kola krunkandi svartur við einum hvítum hjarta undir øsinum. Vaks upp, meðan fyrstu pípini komu úr tí tómu rúmd frá russiska fylgissveininum Sputnikk, sum varð skotin út í rúmdina 4. okt. 1957 [...] gekk frá manni til mans og spurdi eftir kettuni. - Hevur tú sæð eina svarta kettu við einum hvítum hjarta undir øsinum? Jú, onkur visti at siga, at Gekkurin (Jóan Jakku hjá Mikkjals Jákup) hevði givið h
hátíðin var komin inn um garðarnar. Dýrdarinnar fjós, sum var lítilsvirt í manna eygum, stóð teimum hjarta næst. Fáliga ljósið í kjallarinum, var bert ein lítil glóð, av tí himmalska ljósinum, ið steig av [...] så at det ikke kun bliver en fest for kødet.... Jólamaðurin sat undir hvørjum orði og goymdi tað í hjarta sínum. Okkurt var við hesi halguni, tí tað lýsti í eygunum á teimum smáu vættrunum. Hann hevði ikki
greinum skína. Gev mær tína fittu hond, og tú skalt fáa mína. So um træið dansa vit og syngja glað av hjarta. Uppi í sjálvum toppinum skínur stjørnan bjarta.
Hetta má hvør einstakur kanna hjá sær sjálvum, sum tað stendur skrivað: “Kanna meg, Guð, og kenn mítt hjarta, rannsaka meg og kenn mína hugsan! Vita, um eg gangi á glatunarvegi og leið meg hin æviga vegin!”
av lærlingum komu tíðum at fáa sær døgurða ella ein góðan drekkamunn og var hetta altíð av fróum hjarta og stórum gestablíðni, Jónbjørg beyð innar – og øll kendu seg væl. Tí er so mikið tómligari hjá
geva okkum og vitjandi ferðafólki upplivingar, tá ið vit fara út at eta. Jónfríð hevur nógv uppá hjarta og greiðir her frá síni yrkisleið og sigir eisini sínar meiningar um vinnuna og karmarnir at virka
kemur neyvan uppá tal at flyta heimaftur, sigur hann. ? Klaksvík eigur eitt serliga pláss í mínum hjarta, men eg má siga, at tað keðiliga við Klaksvík er, at hon er blivin alt ov friðarlig. Tá eg var ungur
