gníggjar hann við grovkornuta pappírinum sum fær gosfjøll at goysa. Tá flíggja fólk og fæ. _ _ _ _ _ Nei vinur okkara Viljormur er als eingin keðilig bløka ella hálvur kveistur, sum sópar skarn undir borð
stórar tupulleikar at gera hetta úr timbri, um 20-25 ár er alt rotið, og stórarbeiðið at skifta út”. Nei, her var eingin ivi, dekkið skuldi stoypast, forskalling og blandimaskinu skuldi hann skaffa mær, og
fyri hjálp av ymiskum slagið ella umseting í samband við pólskum ríkisborgarum. Janusz segði ongantíð nei, tá ið heitt var á honum. Janusz hevur gjøgnum lívið, verið arbeiðssamari enn tey flestu, hann helt
heimaftur úr Danmark fyri seinastu ferð, ringir hon til mín og spyr Hevur tú hoyrt tað nýggjasta nýggja, Nei svari eg, Ja nú skal vera brúdleyp, Siri og Ragnar skulu giftast tann 18 mars. Við spenningi upprann
minni, og Sámal var glaður um at abbi hevði vinkað farvæl. Tú tosaði eisini við Halgerð gjøgnum Skype, nei ikki orkaði tú væl, men tað skal tú vita, at hon var glað, at hon fekk tosað við teg áðrenn. Tú fór
gjøgnumganga so nógv. Var tú spurd Mamma, er tað ikki keðiligt, at vera so sjúk? Var svarið altíð tað sama Nei, eg fái ikki meira á mínar herðar enn eg kann bera Fyri teg vóru vit børn og ommubørn alt, tú var tann [...] tað ikki vera í lagi? Ella hvat heldur tú? Tá eg spurgdi teg um tú ikki var bangin, svaraði tú klárt Nei, hvat er at vera bangin fyri? Ein ting tú elskaði nú seinasta hálva árið var at eg sang fyri tær. Tann
fella eygu míni á eitt slitið ark, sum hongur á vegginum, á tí stendur skrivað “Stúrið ongum fyri, nei latið í øllum tað, sum tit ynskja, koma fram fyri Guð í ákallan og bøn við tøkk!” Fil. 4,6. Hetta saman
mínum huga, tó at tú nú ert farin úr míni eygsjón. Finnur er farin og kemur ikki aftur til okkara, nei, vit fara til hansara. "Tá sól er sett her, eg aftur síggi øll tey sum fóru heim undan mær, og í tí
internetinum ferðaðist hann onkuntíð við hjálp frá pápa sínum. Livdi hann so til fánýtis her hjá okkum? Nei, hann var ein lítil eingil, sum mamma hansara altíð kallaði hann, sendur av himli at verða okkum til
mín og segði, Poula, kom, vit fara heim, eg sigi nei mamma, vit mugu vera her, eg fari so upp, spyrji um vit skulu fara at ganga ein túr, men tú sigir nei, eg vil heim, vit standa so í vindeyganum og hyggja
