uppá. Hoyrdi onki orð meira um tað. Minnist tá ið hárið skulda falla. Vit blivu øll førd oman til Ann-Mari. Nyttaði ikki at »muta« ímóti. Sunnumorgun skuldu øll í baðikarið, í rein klæðir og oman í kirkju

tú við vanligt bygdarlív, til tú nøkur ár seinri fór til skips. Har strídd­ist tú, sum so mang­ur ann­ar føroyingur, tey næstu mongu árini, til tú legð­ist upp á land mitt í sjeyti árunum at taka tær av

Nú hevur tú so trý ommubørn góða Lisa, sum eru ein troyst hjá tær at hava. Børn hevur tú haft nógv, Ann-Britt var nógv hjá tykkum tað tíðina, eg ikki hevði tað so gott, hon var eisini góð við tykkum og treivst

skal tú vita. Vit vilja hervið ynskja fríð yvir minninum um okkara djúpt elskaðu ommu. Ommudøturnar Ann-Britt og Vónbjørt

oman fyri keiina. Familjan hjá Signari vóru foreldrini Louis og Nicolina, systkini Maiken, Jónsvein, Ann og Jákup Aksel og so Magdalena, omman. Eitt, sum man beinanvegin legði merki til við heiminum hjá Signari

lágur. Tosaði ong­an­tíð ilt um nakran. Gævi tað vóru fleiri sum tú, mamma, so hevði heimurin sæð ann­ar­­leiðis út í dag. Siteri úr yrk­­­ing til mammu á 70 ára deg­­­num: Tú fostrað hevur ein stóran

mostir tað var ordiliga stuttligt. Eg havi eisini sovið umborð á Norrønu og mamma og babba og Hildur og Ann. Ikki baby. Eg eigi eina pikkalítla systir. Hon er sooo lítil. Mamma sigur, at hon er fødd ov tíðliga

meg og okkum. Við hesum fátæku orðum, vil eg lýsa Guds frið um minnini um Freda abba. Abbadóttur tín Ann.

tillaga trolini, so tey gjørdust betri og fiski­ligari. Eg vil siga, at hann kanska meira enn nakar ann­ar legði eitt støði, sum gjørdi, at allir trolaramenn, bæði á brúgv og dekki og í landi litu á, at

sum heilsølumaður í kjallarahæddini í húsum sínum, seldi skógvar, harra­undirklæði, tógv, leikur og ann­að. Hetta bleiv langa lívs­­starv hansara, sum hann røkti til lítar í útvið 40 ár, ar­beiðs­samur uttan