vekingarrørsluni, kar­as­mat­isk­ur sum fáur. Krist­us var svarið hjá hon­um og er tað enn hjá yvir ein­ari milliard av heimsins í­búgv­um. Frammanundan hevði eg við øvund eygleitt teir sum vó­ru eldri enn eg [...] útlegging so síðan sí­ni egnu. Lágt var millum loft og gólv, og loftið var mál­að við hvítari heil­blank­ari oljumáling. Skallin á pres­ti skygdi upp í loftinum og eg hevði varðhugan av, at eg hoyrdi tveir persónar [...] hevði ikki ein gang at mær, tá íð er foyur segði jatakk til fyrsta sjus­sin, og eitt sindur bragd­lig­ari játtaði næsta, tá íð blíðu flog­tern­ur­nar bjóðaðu. Kanska var tað heilt garvilt við vekingini á Strondum

kanning fingu luttakarar sýnda mynd av einum einstøkum svølt­andi barnið, við navni og einari greið­ari fatan av samleikanum hjá barn­inum. Samstundis vóru luttakarar spurdir, hvussu nógv teir vóru sinnaðir

so­leið­is skuldi tíverri ikki verða hjá tær. Tú fekst stað­fest krabba­mein, og við sterkum vilja og góð­ari hjálp og stuðli frá tín­um næstu og góðum vin­um, stríddist tú móti hesi sjúk. Syrgin mugu vit sanna

flokshølunum og gjøgn­um­gekk nakað av før­oysk­ari mállæru og rætt­stav­ing. Løtan endaði sjálv­andi við farvæl-spurn­ing­um. Hóast Álvur var einasti lær­ari, vit høvdu øll 10 ár­ini í fólkaskúlanum, var [...] nærum teskandi. So hvørt, sum søgan gjørdist meiri og meiri spennandi, gjørd­ist røddin á Álvi har­ð­ari og harðari, og end­aði søgan altíð við, at hann kløkkaði okkum. Vit elsk­aðu sjórænanara-søg­ur­nar

1962 og var sonur Annu Katrinu og Kára Reynheim. Tað fyrsta eg minnist til Eirik, var at hann var HB'ari um ein háls og plagdi at vera í Gundadali og hyggja, tá HB spældi, Eirik, Jákup og Atli vóru vinmenn

umleið trim­um árum síðan, bleiv so ógv­usligt hjá tær. Og tú kemp­aði og gjørdi alt, sum var í tín­ari makt fyri at verða frísk aftur. Men tíverri, tað eydn­aðist ikki. Tann 8. sept. 2012 læt tú eyg­uni [...] Mað­ur og børn var fremst í huga okkara. Maria var sjúkrasystir, og eg minnist eg hugsaði, at fitt­ari og mildari kundi ein sjúkr­a­systir ikki vera. Rætt hevði eg, havi hoyrt at hon var ein sera dugnalig [...] hoyrt, hon var, tá hon var til ar­beiðis, var hon eisini heima við hús, hjá Peturi Arndis og Ragn­ari. Hon elskaði hesi trý menn­iskjuni. Í 1973/1974 fluttu hesar fam­ilj­ur­nar báðar fra Hvarv­i­num.

dag men tann sál, sum er frelst kann hvíla, trygg og glað Undurfult og stórt er navnið Jesus fagr­­ari enn nakað annað navn. Heiður til Hann, nú og gjøgnum allar ævirnar Hetta dýra navnið trygt meg leiðir

hana, hevði hetta allar­helst ikki komið upp á tal. Julianna var ein íðin fim­leik­ari. Hon bæði vandi sjálv og var venj­ari. Hetta dámdi henni sera væl, og somuleiðis dámdu genturnar hana væl. Aftan á su [...] Hon ar­beiddi á Hvonn í fleiri ár. Byrj­aði sum pitsahjálpari, og seinni arbeiddi hon eisini sum tæn­ari. Hon var eitt sel­skabs­menn­iskja. Og var tað upp til hana, so høvdu vit bind­i­klubb ­tvær ferðir

eisini kapp. Honum dámdi stak væl, at hyggja eftir VB kvinnum í hondbólti. Hann var sera trúðfastur VB ari, bæði sum spælari og seinni sum áskoðari, har hann var næstan til hvønn dystin í øllum deildum, bæði

við at skilja tað og enn minni góðtaka tað. Seinasta árið hevur ver­ið sera tungt og merkt av djúp­ari sorg. Mamma var eitt deiligt menniskja, sum fylti nógv, allastaðni har hon var. Hon var altíð smílandi