bókini »Kristin Lavransdóttir« eftir Sigrid Undset. Hon letur Kristin standa í Nidaros dómkirkju framman fyri silvurskríninum, har Ólavur lá í. Kristin kemur at hugsa um, at har lá hansara likam og bíðaði

heimurin sóu, at hann sigraði, men av tí at hann livdi í Guds ætlan, so visti hann, at sigur var fyri framman. Og soleiðis er eisini lív okkara, sum hoyra Gudi til. Vit eru stødd í trongdum, men tó sigra vit

trúgva, er at takka fyri hetta, at Gud eisini skapaði trúnna í tær og mær. So liggur lívið opið fyri framman. Brúka lívið í næstakærleikans tænastu. Spyr eftir, hvat kærleiki er, hvat rættvísi er og hvat sannleiki

og vætað. Nú trinitatis tíðin byrjar, verður eisini sáað og vætað og gróðrarríkar tíðir eru fyri framman í náttúruni kring okkum. Vit kunnu eisini brúka hesa myndina frá dagliga lívi okkara um okkara andliga

menniskja, sum hevur tikið ímóti Guði við trúgv á Jesus Kristus, tað hevur fingið eina vón fyri framman, - eina vón um ævigt lív saman við Guði og Jesusi og øllum teimum, sum undan okkum eru farin og sum

hesin hóskar mær«. Og hann fekk hann. Men tá var tað júst sami gamli krossur hansara, sum hann framman undan hevði gramt seg um. Soleiðis hevði ein og hvør sítt at bera. Vit kunnu væl í dreymum okkara

kemur inn til yvirtollaran, tað vendir upp og niður á tilveru hansara. Framman fyri Harranum - og hvør veit: kanska eisini alment framman fyri øllum tí skaranum, sum uttan iva stendur uttanfyri og bíðar -

barnið úr Guðs hondum, kunnu vit gleðast um, at dagurin er okkara, og at lívið er her og nú - og fyri framman. Ólavur Rasmussen

gravarbakkanum. Í trúnni á Jesus liva vit lívið við páskadegi aftanfyri okkum og við uppreisnardegnum framman fyri okkum. Og tað er undir hesum sama vónríka sjónarringi, vit siga okkara kæru farvæl og syrgja

Himmalin. Tann, sum hevur tikið ímóti Guði við trúgv á Jesus Kristus, hevur fingið eina vón fyri framman, bæði her í lívinum og í tí komandi. Tað menniskja, sum livir í trúnni á syndanna fyrigeving, og