sleipast norður í Sundalagið og setast uppá land á Hvalvíksoyruna. Her varð hol sett á hana, so eldurin endiliga kundi sløkkjast. Aftaná kríggið arbeiddi Símun eisini sum kavari, tá nýggja kain í Norðragøtu
tíðini. Tann umrøddi Finsen var Olaf Finsen (1859-1937.) Hann var sonur landfútan og seinna amtmannin Hannes Finsen. Olaf hevði apotek, timburhandil og annað virksemi. Hann var beiggi kenda læknan Niels
nógv ár. Men tað forvitnisliga er partvíst, at hetta kundi fáa ávirkan millum donsku embætismenninar til eitt slíkt tiltak sum hetta. Tað kann sigast at vera eins løgið, at føroyingar eftir hesum at
sjálvur annar, sonurin fór eisini. Teir vóru Hans Poulsen í Sakrastovu, sum var 46 ár og eldri sonurin Johannes Pauli, sum var 17 ár. Har vóru einkja, Maria, og trý børn eftir, sum vóru 14, 11 og 3 ára
lendingini. Komin higar sá bóndin, at “Riddarin” var komin heilt tætt at landi, og eyðsæð var at manningin var farin at leita eftir skipsbátinum, men einki sást til nakað. Á Fagranesi varð hitað mjólk, sum
var ein rættuligur teinur at rógva til Skopunar. Tað var eitt øgiligt stríð, men tað hendi so eingin vanlukka tað, sum eg veit um. Tað var nakað misjavnt sum torvið var í Hesti. Tað vóru tey, sum áttu
stóru vinnumonnunum tá íð tíðini. Hann var millum annað leiðari av handilsforeiningini í Havn. Handilin var har Kafe Natúr er í dag. Jens og Petra búðu yvuri í Trøð ta megin Skansabrekkuna, sum nú er sprongd
kalt hjá monnunum í teirri støðu teir vóru í. Sjóforhoyrið Tann 5. apríl, stutt eftir, at manningin var komin heim aftur varð sjóforhoyr á sýslumansskrivstovuni í Klaksvík. Sjórætturin var mannaður
nógv brim, so eg passaði mær løgir at sleppa aftur upp í rigningin. Tá vóru nakrir komnir í rigningin, og tað komu nakrir afturat. Har ímillum var Kristoffur (Olsen) úr Árnafirði, skóleysur á øðrum beini
kavaroki. Vit liggja og kroka eystanfyri Fugloy. Her er slætt og gott veður. Vit høvdu lestur um middagin og andakt í kvøld. Alt væl. Mánadagur, 10. mars Liggja á Norðurhavinum. Ættin er útnyrðingur, tað er
