hitt ósjónliga er ævigt. Ein maður fór gangandi gjøgnum eindal ein fínan summardag. Har vóru blómur, sól og vakureiki. Maðurin var blindur og deyvur, so hann visti ikki nakað um hendan vakurleikan. Líkaleiðis
sum lærast kann hjá einum meistara. Um hetta hansara frítíðarstarv gáaði eingin, fyrr enn hann "sum sól eftir ælið" steig fram við fiól og boga. Tað var Edinburgh Evening News, ið "fann" hann og bar boð
tískil alt samfelagið, at vit ikki veiða fiskin, meðan hann er at fáa, tí hann er burtur, sum døgg fyri sól, tá livilíkindini broytast aftur. Ikki síðani 1997-98 hava livilíkindi hjá fiski á Føroya grunninum
aftur til Føroya eitt skifti tíðliga í 1966. Tá hann so fór avstað aftur, hvarv hanns um døgg fyri sól, tí eingin í Føroyum hevur sæð ella hoyrt frá honum síðani. Tá hann var farin avstað, fann ein ung
kveikjandi føroykum máli, sum øll føla seg heima í, tí tað eru vit ikki forvand við. Tað eru tekin í sól og mánað at tann puristiski drekin nú fær skert flog, og føroyska málið aftur vinnur sítt sjávsagda
landsynning úr Føroyum. Vit halda ikki, at sólin snarar um okkum. Men vit kunnu mennast undir somu sól, sum onnur fólk og lond í heiminum. Vit eru millum ríkastu tjóðir heimsins í mun til náttúrutilfeingi
tjógvi og einum góðum hálsi, so niðan í bøin til eini 18 hoyfólk, so settu vit okkum øll at eta úti í sólskininum. Tað var strævið, men ein sera hugnalig tíð, har øll familjan var samlað bæði summar og
um summarið ikki verður gott? Nei, tað ávirkar meg ikki beinleiðis, men eitt gott summar við nógvum sóldøgum er fantastiskt. Ein gáva úr erva bókstaviliga. Heldur tú, at fólk í Føroyum eru ávirkað av
At fáa frið úti á opnum havi, at koma niður í tempo og at koma inn til tað basala í lívinum. Har sól, vindur og hav møtast, við delfinum og kanska onkrum flúgvifiski, sum blakar seg upp á dekkið, hugleiðir
hansara mikla vilja, góðsku og trúskapi. Hann var íðin í øllum fyritøkum. Hann arbeiddi frá sólarris til sólseturs og fekk ótrúliga mikið frá hondum. Honum kunnu føroyingar mest takka, at ansurin fyri dyrking