hugsi um, hvussu stuttliga, tey gomlu viðhvørt kundu málbera seg. Hetta er í hoyna og neytini eru komin oman av oynni í undirhagan at ganga. Tey eru nú Norðuri í Geil og við portrið á Kirkjujørð stendur
loop« við bussinum, og ætlanin var at fara við ferguni til Liberty Island, har Liberty standmyndin stendur, hon er ein gáva frá Frankaríki til USA, og Ellis Island har immigrantarnir, sum komu til
mín og sagt, at teir angra, at teir sløktu meg. Men tað kunnu teir gloyma alt um, sigur Elsa. - Date’in gekk ordiliga væl. Vit fóru á eina fína restaurant mitt í býnum klokkan 22 og sótu har líka til klokkan
var ikki langt eftir til at fáa fatur í landi, men ov langt álíkavæl. Hví bíðaði hvalurin, til eingin sá, hvat ið fór fram inni á Tindskriðubarminum? Hvat slag av hvali veit eg ikki. Støddin var umleið
syngja um kapp við hin í dag. Kappingin skuldi vera, tá ið síðsti sálmur við gudstænastuna var sungin. Jú, hann vildi gott syngja um kapp. Hin maðurin kendi sjálvandi einki til nakran sangdyst. Teir
Tingakrossi, Kristin í Geil, hevði nú ikki tað besta orðalagið til donsku sjóverjuna, sum hesin stubbin vísir: “Við dun og brak segði Beskytteren Havnini og Føroyum farvæl í fyrrakvøldið fyri hesu ferð
verkum kann ein nevna eitt nú Death Is a Lonely Business (1985), The Toynbee Convector (1988) og Zen in the Art of Writing: Essays on Creativity (1991). Hansara kendasta verk er tó skaldsøgan Fahrenheit
verið sanndroymdur. Teir, ið fórust vóru: Óli Krossteig, skipari, Óli Andreas Hansen og Sámal Martin Samuelsen við Keldu - allir úr Leirvík, Tummas Sigvald Thomsen við Gil, bestimaður, Norðragøtu og
seinasta olja, segði hann. Í einum drúgvum bókaummæli 2007 skrivaði Rolf Guttesen, Adjunct Professor in Historical Geography: Ein sjálvberandi illusión? Samfelagið hevur eina stødd og eina geografiska placering
vildi hann hvørja ferð gjarna hoyra pláturnar hjá Ernie Ford við sangum sum ”What a friend we have in Jesus”, ”Let me walk with Thee” og ”When I survey the wondrous Cross”. Hesin síðsti sangurin var eisini
