heimsins nalvaull til vit vera sjálvstøðug. Tí beint nú eru vit hvørki egg ella ungi, land ella amt, tjóð ella ”forvrænget dansk bjergdialekt”. Eg vamlist við, tá ið landsins landsins stjórn brynjar seg við
herdeildir á Ísrael. Landið varð tikið á bóli og tyktist at vera á tromini til at verða útruddað sum tjóð. Altjóða samfelagið læt nærum ikki við seg koma. Men so fekk Ísrael umskipað sínar herdeildir
sum grivin er millum børn, foreldur og gomul. Tað er ein sundurskiljing av ættarliðium, sum ger eina tjóð blóðfátæka, bæði verðsliga og andaliga. Her átti kirkjan at hildið fast um felagsskapin - í hvussu
Føroyar eru eitt litríkt land, og vit eru serstøk tjóð. Søgan um ein døgurða í Kirkjubø fylti fyri stuttum nógv í miðlunum, og tað er helst skrivað upp í leypar um hetta mál. Í kaffisteðgum kring landið
, verða vit noydd at samstarva við aðrar tjóðir. Tað hevði verið best, um tað var sum sjálvstøðug tjóð, men um tað er við ella uttan Danmark, tað er ikki so týdningarmikið, bara tað verður gjørt. Hvør
vanvirdir og misbrúktir í einum kvettlíknandi talvi, har leikt verður um lagnuna hjá einari heilari tjóð. Fíggjarliga stýringin er ein sonn skandala. Og ferð eftir ferð verða reglur ikki fylgdar, uttan at
heldur enn at nøra um fyri heildina og felagsskapin. Tí hava vit ongan rætt at siga, at vit eru ein tjóð. Leysar oyggjar og einki annað!
heldur enn at nøra um fyri heildina og felagsskapin. Tí hava vit ongan rætt at siga, at vit eru ein tjóð. Leysar oyggjar og einki annað!
mannminkandi støða, vit endaðu í, sum avgjørt ikki stuðlar upp undir okkara eyðkenni sum ein stolt tjóð. Og ynskið um at nú skal ein triði partur vera við til næsta samráðingar undirbyggir bert tann veruleika
