var 3. ørindi í sálminum ”Nú ringja kirkjuklokkur so hátt” hjá Símuni av Skarði: ”Tó myrkur fyllir dalar og skørð og stormurin ýlir í gjáum, so fjakkar Jesus enn á jørð við sínum jólagávum” Gleðilig jól [...] verður hin sjúki grøddur, nú losna hørðu syndabond, tí Jesus í nátt varð føddur. 3. Tó myrkur fyllir dalar og skørð, og stormurin ýlir í gjáum, so fjakkar Jesus enn á jørð við sínum jólagávum. 4. Ei brim við [...] í smáttuna inn, blíð orð hann við gomul talar, hann klappar bleiku barnakinn, av himni tá gleðin dalar. 6. Um sorgin veg til hjarta títt fann, vár Jesus teg aldri gloymir, og jólaboðið grøða kann ta sótt

skuldu takast á sinni í samband við vatnorkuútbyggingarnar hjá SEV, vórðu sett stór og varandi sár á dalar, vøtn og áir í bygdini. Ein stór vatnorkuútbygging stendur nú aftur fyri framman, har Vestmanna enn

eisini verið dagar, sum hava kravt meira enn ov mikið av teimum, sum hava reikað gjøgnum djúpstu dalar, fyri at røkka tindinum vit standa á í dag. Tí er løtan eisini ein løta til rannsókn. Til umhugsunar

við Danmark. Eg kann minnast, tá ið bæði kvinnur og menn gingu biddaragongd upp um fjøll og niður í dalar í vónini um at fáa okkurt etandi til sín og síni. Tey gomlu plagdu at siga frá einari mammu og dóttir

ørindi í kenda sanginum hjá Jákupi Dahl, “Tjaldur ver vælkomið til okkum heim”: Lat sólina skína um dalar og fjøll, Grønkast lat heiðar og líðir! Tí øll vit leingjast mót lívgandi sól, vónandi sælari tíðir

ørindi í kenda sanginum hjá Jákupi Dahl, “Tjaldur ver vælkomið til okkum heim”: Lat sólina skína um dalar og fjøll, Grønkast lat heiðar og líðir! Tí øll vit leingjast mót lívgandi sól, vónandi sælari tíðir

ætlan tú skifti og keypti tær bil, Nú hevur busskoyring tú haft langa tíð, Vi? tær mangur koyrdi um dalar og líð. Oh Henry, Oh Henry, tær dámar so væl Á fótbóltsdyst ganga og síggja gott spæl. Tú fylgir við

fjøllum og í haganum, heldur løgtingsmaðurin fyri Miðflokkin. Sum føroyingur eigi eg at kunna njóta dalar, fjøll, áir og tindar, frítt og frælst ið teimum skyldum, sum áliggur okkum øllum. Og ongin, sum er

Hann letur seg í eftir veðrinum. À sínum túrum millum dalar og uppi millum fjalla plagar hann at hava myndatólið við sær. Honum dámar væl at avmynda náttúruna, djór í nátturuni og fuglar. Ein av hesum

Tá sólin man lækka í landsins høll, og kavin legst hvítur um dalar og fjøll, á keypmansins diskar seg leggja tær bøkur, ið røða um kærleik og sorg, og upplýsing kveikja í smáttu og borg, og - stundum -