nakrar pengar ella ikki. Tær høvdu komið, sjálvt um Kringvarpið fekk játtað 3,6 milliónir krónur. Eg fari ikki at úttala meg um, hvørjar avleiðingarnar verða, um eykajáttanin verður skorin úr 3,6 milliónum

undir við hasum. Yvirhøvur, sigur Heðin Mortensen. - So leingi eg eri har, fari eg at verja tey arbeiðspláss, sum eru, og fari ikki at smildra nakað sundur, sigur hann. Trýst á pílin undir myndini fyri

r poppaðu upp úr øllum heraðshornum. - Tað var ein fantastisk løta, og heilt víst nakað, eg altíð fari at minnast aftur á, sigur Janus Einar, og leggur afturat, at hann onki hevur ímóti at endurtaka hetta

sum millum aðarar: So vakrar moyggjar og knappar menn, Burtur av heiði og Tá eg verið stórur. Eg fari at enda við eini yrking eftir Magnus Dam Jacobsen, sum nevnist “Við tjarnareyga”: 1. Sat eg við t [...] úr kvirruni hoyrist dunið av Havnará. Brátt stjørnur á himni tendrast – ei vakrari mynd eg sá. Eg fari við hesum fáu orðum at ynskja Tórshavnar kommunu, leiðslu og starvsfólki her á Tjarnargarði og ikki

Paulus : “Eg havi strítt hitt góða stríðið, havi fullrunnið skeiðið, havi varðveitt trúnna.” - So fari eg at enda hesa heilsu við tveimum ørindum úr sálminum “Himnafaðir eg teg biði” hjá Kristiani Osvaldi:

felags støðu. - Persónliga hevði eg ynskt, at Javnaðarflokkurin hevði eina felags støðu. Men nei, eg fari ikki at krevja flokkin eftir tí, sigur Rigmor Dam og heldur fram: - Eg trúgvi, at upplýsing er vegurin

han, um hann ætlaði sær ein gongutúr ígjøgnum bygdina sunnudagin. - Ja, tað er so bumbusikkurt. Eg fari við barnavogninum, og eg ætli mær at ganga við akkurát hálvari ferð av tí, sum eg plagi, so eg kann

eri eg so farin hinvegin. Eg eri nú á Sandoynni og fari síðani vestur til Sørvágs og til Klaksvíkar. Men kundar okkara eru kring alt landið. Tí fari eg so seinni til Havnar og inn í Eysturoynna, sigur

farast kann undir hann í 2015. - Fái eg ikki trygd frá samgonguni um, at hetta lyftið verður hildið, fari eg heldur ikki at atkvøða fyri Eysturoyartunlinum, sigur Brandur Sandoy. Nú hevur samgongan meiri

smábannaði. Maðurin, ið lá á knæ við síðuna av henni í skugganum, segði vrantin: ?Arh! Og so kom tað dekan fari ein nekari, ein gýðingur og eitt fult svín!? Teir tríggir menninir, ið stóðu sum lavnar hønur, ristu [...] Tygum hava nú lítið og einki at skula hava sagt í hesi søk, frúa. Men tygum fáa at síggja, at eg fari varliga til verka.? Hann fór heilt yvir til hana, legði hondina eymliga á búkin. Hóvliga og varisliga [...] Spruttið frá honum var so øgiligt. Næstan sum brim við sjóvarstrond á vetrardegi. ?Puha, dekan í fari ikki!? brast út úr honum. ?Hetta er sum ein gløtt skoytibreyt!? Kvinnan Anna lá í skellilátri , hon