tíðarskeið í tí landinum, ein er í, áðrenn ein kann tryggjast í hesum landinum. (Í Noregi skal ein t. d. fáa arbeiði innan 12 vikur, og ein skal hava arbeitt í minsta lagi átta vikur og hava forvunnið minst

sum eg geri, eftir at eg havi tosað við tey, men tað er heldur ikki altíð at hetta ber til. Er tað t.d. ein persónur, sum hevur fingið harðar ákoyringar, so ræður jú at fáa hann at svara teimum skuldsetingum

tað heldur hon ikki verður nakar trupulleiki, tí m.a. er tað lætt at niðurleggja ein útibarnagarð, t.d. Forkvinnan í sosialu nevnd vísir á, at tá ið útbyggingarnar, sum eru ígongd, verða lidnar komandi

sum í helst øllum skúlaskapi í Onglandi, so eru eyðkennisbúnar enn við í myndini. Tey lesandi fáa t.d. ein kappa. Seinni ein kraga og síðani hattin og so framvegis. Sigrun hevur ein kappa. Hvørja viku

ansaði. Eg gangi heldur ikki inn fyri, at børn hjá foreldrum í arbeiði skulu fáa framíhjá pláss fram um t.d. arbeiðsleys. Øll børn skulu hava líka rætt til ansingarplássini, og tey skulu sleppa framat, soleiðis

størstan mun kann koma teimum til góðar, sum hava størstan tørvin á eini veruligari hækking. Tað er t.d. mest sannlíkt, at hækkingin eigur at verða løgd á pensiónsviðbótina, so hon veruliga kemur teimum

at fylgja nóg væl við einstøku fyritøkunum. Til tess krevjast framtaksfeløg. Í Føroyum kundi hetta t.d. verið gjørt við at bankin, sparikassarnir og møguliga tað almenna í felag stovnaðu eitt sjálvstøðugt

hinar kommunurnar, ið hava rindað eftir fólkatali. Hetta er sama skipan, sum vit hava viðvíkjandi t.d. Vágs skúla. Vónsvikin, men ikki firtin Suni á Dalbø segði í samrøðu við ÚF, at hann gjøgnum samtakið

onkursvegna ger av við tað. Eitt teldubræv kann bara yvirliva, um fólk gera okkurt fyri at goyma tað ? t.d. prenta tað út á pappír og leggja tað til viks. Ikki nóg mikið at goyma brøv á telduni Síðani nútímans

altíð, at vit hoyra so nógv um tað. Tað kemur ann upp á so nógv: lagið á pressuni og kynið á stjóranum t.d. Men tað er eingin, sum sigur, at tað er rætt fyri tí. Satt at siga helt eg, at tað ljóðaði nokk so