støðu til, hvørt vit saman við teimum londum, vit fegin vilja samanbera okkum við, hvat frælsi, vælferð og fólkaræðiligum støði viðvíkur, taka ábyrgd í stríðnum móti altjóða yvirgangi og møguligum krígsvandum
viðgera hesi globalisering, tøknifrøði, europeiska integratión, mentan, útbúgving, fólkaræði og vælferð o.s.fv. Her er globalisering økta informatiónsútboðið, tað at vit flyta okkum um landamørk, ið aftur
hetta var, at føroyskir politikarar ikki høvdu álit á, at føroyski búskapurin kundi fíggja føroyska vælferð. Eitt gott dømi var sera neyðuga nútímansgerðin av sosiallógunum, sum vórðu framdar av landstýrinum
sku monumentunum, ið vóru tekin um russiskan framburð, boðaðu hvør í sínum lagi frá ríkidømi og vælferð, hóast alt annað stóð í fullkomnari andsøgn. Stuttligt at ímynda sær, at meðan vit í okkara ríkidømi
hvør hevur gjørt ríkisfelagsskapin til ein spurning um pengar? Hvør hevur rópt og geyla um skerda vælferð, neyð og undirgang, tang og tara, hvørja ferð røddir hava verið frammi um at fáa alt vald heim til
at skapa karmar fyri einum burðardyggum vinnulívið, sum skal fáa øktar inntøkur til eina størri vælferð,-annað enn tann mikro geniala postsosialisman, at landskassin skal verða vinnulívsmaður. Puhaa!!
at blíva størri, ella veksa. Og neyðugt er, at framleiða meira, um vit ætla at halda fram við tí vælferð og vælferðarsamfelag, vit hava í dag. So er brennandi spurningurin, er annað bein at hóma nakrastaðni
vit hava gjørt einum av okkara minstu, hava vit gjørt honum. Vit hava tíbetur gjørt eina skipan – vælferðarskipan – har vit hjálpa teimum minstu við at gjalda skatt, so vit ikki glatast Men er tað nú so
útinna okkara dagliga arbeiði, vinna til lívsins uppihald og skapa grundarlagið fyri okkara felags vælferð. Tí er ein dynamiskur arbeiðsmarknaður, ið støðugt skapar menningarmøguleikar og tillagar umstøðurnar
reformi av vælferðarstatinum eigur tí vera humanistisk — ein viðurkenning av, at intensiv vælferð, har ansandi staturin otar seg inn í títt privatlív, og serstakliga hjá teimum ‘ressursufátæku”
