arbeiða. Teir skulu bæði taka arbeiðsmegi frá føroyingum og tað, ið eg ikki ætli at koma inn á, líða neyð. Verður søgan vend á høvdið og hugsað um okkum føroyingar, sum í langa tíð hava havt dagligu arbe

, búgvandi heima. At ein ikki hevur vita nakran annan útveg, enn at fara í fjølmiðlarnar við síni neyð, vísir, hvussu stórur tørvurin er, bara á hesum økinum. Tað finnast eisini nógv, ið hava foreldur

ætlan landsstýrisins er á tjóðskaparliga økinum. Sambandsflokkurin kom við sínari siðagomlu remsu um neyð og undirgang. Síðan gekk kjakið, landsstýrið legði við jøvnum millumbilum fram hvussu langt arbeiði [...] lofti, og politisku talurnar stóðu lítið aftan fyri villastu dómadagstalurnar, har undirgangur og neyð stóð ovast á breddanum, væl at merkja bert um »ríkisfelagsskapurin« fór í søguna. Men sum fráleið [...] hevur gjørt ríkisfelagsskapin til ein spurning um pengar? Hvør hevur rópt og geyla um skerda vælferð, neyð og undirgang, tang og tara, hvørja ferð røddir hava verið frammi um at fáa alt vald heim til Føroyar

tekin um, at tey fólkavaldu venda blinda eyga til og ikki verja borgarar, sum í áravís hava kært sína neyð. Eg búgvi í einum demokratiskum samfelagi, har eg brúki mín rætt at rópa upp um órætt. Slík skip eru

kunnu tey, sum, fyri lítlari tíð síðani, bygdu eitt stórt fínt slott har uppi í Hoyvík, standa við neyð, tá ið tað snýr seg um so fáar pengar? Eg havi fingið ein súran, beiskan smakk í munnin, sum eg helst

at tað er vánaligt, at Føroyar ikki hava somu rúsdrekkalóg, sum Danmark. Danmark er ídag komið í neyð, tí tey ið drekka, gerast alt yngri, og fyri at fáa frið í heimunum, vilja foreldur ikki nokta teimum

ikki fjald. Spurningurin er nú eisini vavdur inn í eitt tjak um vit eiga at hjálpa fólkum, sum eru í neyð kring heimin – hendan spurningin fari eg ikki nærri inn á í hesum umfari meira enn at vit í Føroyum

pápar kærdu sína neyð, tí møguleikar teirra at fáa foreldrarættin til børn við hjúnarskilnaða vóru skerdir, orsakað av kynsmismuni. Síðani hava pápar í Føroyum ár eftir ár kært sína neyð, tó uttan eitt reelt

ferðaseðlum í. Nú vóru góð ráð dýr og illa heitin bankaðu tey upp á í nærmasta húsi at kæra sína neyð. Claus Olsen, sum plagdi síða við ferðafólki á Norðbergseiði varð boðsendur og hann sigur, at tað

dyrnar” er eitt annað tiltak. Tað hevur støði í gamlari tíð, tá ið fólk máttu gevast at halda hús av neyð. Tað merkir at kasta frá sær ella gevast á hendur. Ein nýgerð, ið er íkomin, er orðið “ein durur”