iva, um hann skuldi stilla upp aftur til hetta kommunuvalið. - Eg havi altíð havi havt nakað upp á hjarta, sigur Jógvan K. Mørkøre, og sum dømi um avrik nevnir hann, at Eiði einaferð var Best røkta bygd

rin í Havn ikki hevur tikið nakra endaliga støðu enn, so nevnir hann mál, ið liggja honum nær at hjarta, og sum hann sum tinglimur fær stóra ávirkan á ? eitt nú eldraøkið. - Tingið fer nú til hús og kemur

har talan hevur verið um vítt og breitt samstarv við mong menniskju, ið øll hava havt eitt bankandi hjarta fyri ítróttini. Hetta hevur verið bæði spennandi og mennandi, ikki minst fyri meg persónliga. Nú

i í Tórshavnar kommunu er ein stór og krevjandi uppgáva, men tað er ein uppgáva sum eg av fullum hjarta fari at leggja stóra orku í at røkja til fullnar eftir míni allar bestu sannføring - fyri borgarar

skrivingini var gift øðrum manni, Hoyðgarðs-Pól (sum eg minnist væl), so læt hon Hans vita, at í hjarta hennara átti hann enn pláss. Tó at prátið gekk í Fuglafirði um, at tað var undarligt at ommubeiggi

royna at fremja egin virði. Tey vilja hava, at vit skulu síggja við teirra eygum, føla við teirra hjarta, hvussu man skal vera føroyingur í heiminum í dag. Eg síggi virðini hjá tjóðskaparrørsluni mangan

Andans gávu, soleiðis, at vitnisburðurin verður føddur í eins hjarta. Tá man verður gripin av Kristusi, føðist ein lovsngur í eins hjarta. Tað var júst hetta sum hendi teimum fyrstu kristnu, tí kendu tey

vit hugdu alspent eftir hvat rørdi seg innan føroyskan tónleik og hvat øll hesi fólkini høvdu uppá hjarta. Og tað man so brádliga endaði hinumegna sjónvarpsskíggjan frammanfyri linsuna, kundi ein bara fegnast

savna, hvar sorgin um ævir er av,/tí deyður er deyðin, og horvið er hav! Og tí kunnu vit eisini av hjarta takka Guði til seinast í gudstænastuni í dag, har hin góði hirðin savnaði okkum í hetta heldið, sum [...] sum kirkja okkara er, har hann eisini í dag hevur lívgað okkum við orði sínum, og kunnu vit tí av hjarta siga: ?O, sælasta stund - ei finst líki,/ Guðs sonur, hann livir í dag!/ AMEN. Uni Næs, sóknarprestur

øllum plássum í heiminum, liggur mítt hjarta her. Í Hoyvík og í Føroyum. Og hava vit ikki øll tað á sama hátt? Hava vit ikki hvør okkara stað í heiminum, har okkara hjarta liggur? Har okkara kenslur, vónir [...] okkara akker. Og fyri so mong okkara – bæði úti sum heima – er tað beint her, vit hava lagt okkara hjarta. Her á hesum grønu oyggjum mitt í sjónum. Í miðjum Norðuratlantshavi. Við sínum yðjandi lívi, buldrandi