eini trilog, har eg viðgeri sama evni, sigur hann. Ólavur í Beiti gav í 1998 út bókina »Til kærleikin meg skilir«, í 1999 bókina »Sangur einliga pápans«. Hendan bókin, Aldanna børn, er endin, har høvundurin

umráðandi taktikkurin hjá mær er tó altíð – óansæð hvat, so aldrin sel Harry Kane, sjálvt um tað pínur meg at siga sum Arsenal fjeppari. Í ár var tað sama eisini galdandi fyri Mohamed Salah, sum man kanska

hvussu stórur pedagogur hann í roynd og veru var: Ístaðin fyri at skelda meg út, sum helst hevði verið rættast at gera, bað hann meg bara fara innaftur í høsnarhúsið og leggja hvørt einasta egg uppá pláss

Eftir at eg hevði strítt meg gjøgnum kavan til Havnar, var tað ein føgur sjón at síggja ein fullan Listaskála til várkonsertina hjá Aldubáruni fríggjakvøldið í næstsíðstu viku. Sum Jóhannes Andreassen [...] hjá Edvardi var hetta í einum satsi, býtt upp í tríggjar partar, skjótt, spakuligt, skjótt. Eg gleði meg til at hoyra hetta verkið aftur. Onnur helvt av konsertini byrjaði við tí fyrsta av tveimum smærri

rekkju á ymsan hátt, men tú hoyrir ongantíð lagið og tónarekkjuna í síni heild. Í síðsta satsi haldi eg meg verða komna á mál. Teknikkin havi eg nevnt »goymd pasacalia« t.v.s., at lagið kemur ongantíð í ljósmála

vóru søgd at vera best egnaðu støðini til alduorkuverk, vóru støðini mett rættiliga javnt. - Eg haldi meg minnast, at Nípan og Søltuvík vigaðu nøkulunda javnt. Kanningarnar vístu heldur størri aldumátt í Søltuvík

landið. Við at trýsta á pílin á myndini, ber til at hoyra Kristinu Bærentsen syngja sangin "Hann Valdi Meg," ið hon skrivaði um jóltíðir 2011.

gongur tryggur av pallinum. Dagsins uppgáva er fullførd. - Eg havi ikki nervar longur. Eg havi vant meg við at vera á pallinum, greiðir hann smílandi frá. Sjálvt um hann sjálvur megnar at fylla ein konsertsal

ljósið og í villandi røð spjaðist um hellu og støð. Eg beri í mær hetta máttmikla lag, sum halgar meg við sær inn í ein dag. Tá ið áin rennur møk, og ljósið darrar við grønan svørð, nemur summarond skaldskap [...] og sólin flirrar á hoygarðs strá. í nasar berst mær ein saltur rámi, og kvirran sígur so nær inn á meg, at eg má steðga og lýða á. So brøtt er hellan og fjøran grá. Hin ferðasmøddi á hesumn vegi, sum aldri

yrkingarnar í ein føroyskan málbúna, gevi eg enn fleiri lesararum møguleikan at uppliva tær, og tað ger meg glaðan Fyri ikki at tala um, hvussu vøkur tey kunnu vera – hansara »yndisbørn«, sum Alexandur Kristiansen [...] tað kitlaði í mær at vita, hvussu yrkjararnir gjørdu, fyri at fáa tað at sita so væl. So eg setti meg at skriva yrkingarnar av í tímunum, tí sum oftast leyp lærarin tær um, minnist Alexandur Kristiansen [...] ganga á tá, tí babba situr og skrivar, skulu tey ikki plágast við. Tí havi eg altíð bíðað við at seta meg við skriviborðið, til eg eri einsamallur inni ella hini eru farin í song. Men tá friður valdar er Alexandur