var mangan góð í ráðum, tá stílast skuldi fyri einumhvørjum serligum, og Ditlev við sínum góðu hondum umvældi í allari stillheit, tá okkurt var brotið ella farið av lagi, tað veri seg hurðar ella brotnir [...] orðsins sanna týdningi hava verið kapasitetir í kirkjuliga arbeiðinum, bæði sum limir í kirkjuráðnum og Lis sum kirkjuverji og Ditlev sum klokkari. Tað fellur okkum tungt, at vit við sorg mugu staðfesta [...] okkum nýttist ikki at heita á hann um at umvæla, tí tá hann bar eyga við nakað, sum tørvaði eina hond, so gjørdi hann tað aftur av sínum eintingum. Vit í kirkjuráðnum minnast Lis og Ditlev sum persónar,

tað var deiligt at hava ein tvíburabeiggja, hann svaraði bert: “Veit ikki, havi ongantíð roynt nakað annað.” Og so flentu vit saman. Men hevði eg spurt hann sama spurning í 1996, tá ið bæði nýruni vóru [...] babba mátti í dialysu, tá hevði svarið verið eitt rungandi JA! Tað er gott at hava ein tvíburabeiggja. Tí tú gavst babba annað nýrað. Babba kundi nú liva eitt vanligt lív aftur, og vit vóru øll so glað. Hvør [...] ikki vildi nýta orku uppá, men sum skuldi gerast. Tí tú vildi hava skil í øllum á skrivstovuni. Har var einki at seta ein fingur á. Tá høvdu vit onkra løtu til at sita og tosa, um føroyska málið, um upplivingar

kæru. Eg kann ikki gloyma, tá eg ringdi norður til hann og fortaldi honum, at eg hevði átt, og at tað bleiv ein lítli Torleif sum vit fingu . Tá svaraði hann, hvat er tað tit hava fingið ein son? ja, og nú [...] góður við okkum systrarnar og makanir hjá okkum, tað segði hann fyri mær, tá hann ringdi til mín og bað meg koma eftir sær, vit koyrdu ein biltúr og prátaðu um mangt og hvat, millum annað segði hann hvussu [...] sakna abba sín, tað er fyri kortum eg gjørdi tey yngru hjá okkum klár at fara í barnagarð, vit eru á loftinum, tá letur úr Elsu Mariu "mamma nú skínur sólin og abbi eigur at snakka við menninir á bedingini

hugin og evnini. Kreftirnar hava altíð verið góðar, og man tú mangan hava tikið okkurt ódnartak. Tó, ikki hoyrdi eg teg reypa av tí, men tað sást, um ein hugdi eftir tær, tá tú fekst við okkurt arbeiði [...] heima­hjálp­unum. Tað skulu tær hava stóra tøkk fyri. Tað kundi veri so nógv, eg kundi nevnt, minnini eru nógv og góð, tey fjálga væl í hesi tungu tíð. Tú gleddi teg til at vit skuldu koma heim at vitja, tað [...] Verðin broyttist tann dagin, tá beiggi mín ringdi og segði, at tú aftur var farin á sjúkra­húsið, og at ikki var møgu­ligt at fáa samband við teg. Tú hevdi havt ein blóðpropp fyri trimun árum síðani, men

hevði nógvar vinir og kendi nógv fólk, sóu vit tá tú bleiv borin til gravar úr Fríðrikskirkjuni. Hetta er nakað tú hevði verið glaður um, at so nógv góvu tær ans. Vit, sum eftir sita, skilja bara ikki, hví [...] hevur verið ein tung tíð, men minnini hava vit – tað kann eingin taka frá okkum. At skriva minningarorð er sera torført. Tað rennur so nógv fram í huganum á mær. Vit báðir vóru saman við fleiri skipum. Tín [...] sving við dagsins gjerning. Soleiðis var eisini hendan morgun, eg var byrjaður á midnátt. So tá hann møtti, settu vit báðir okkum niður at fáa okkum ein kaffimunn og prátaðu. Evnið var gullbrúðleypið hjá honum

kunnu vit sanniliga siga um heimið hjá ommu. Hóast húsini eru smá, hava vit altíð øll somul rúmast har, uttan at geva okkum far um, at tað í roynd og veru er so lítið pláss. Vit minnast øll væl, tá vit sum [...] Ikki vardi tað okkum, tá omma bleiv sjúk í summar, at hennara lívsskeið var at enda komið, tí hóast omma var ússalig av og á, hevur hon altíð vunnið á sjúkuni. Men nú vildi Harrin hava ommu heim í ævigu [...] eisini ættaður av Válinum. Tey fingu 6 børn og tóku 2 onnur til sín. Omma gjørdist einkja í 1985, tá abbi brádliga doyði. Omma fekk nógvar eftirkomarar, uppaldi 8 børn, sum viðførdi nógv ommu- og langommubørn

ein hevði mest sum brúk fyri at vera fyri seg sjálvan eina løtu. Vit høvdu mist ein av okkara bestu. Men soleiðis er lívið her á foldum. Vit skulu øll ein dag her frá. Omma, tú var ein sonn trúgvandi, og [...] nakað serligt hjá okkum. Góða omma, nú tú ikki er millum okkum meir, er saknurin stórur, men minnini hava vit góð. Sál mín í trúnni kann síggja Landið, har deyðin ei er, Staðin Jerusalem nýggja, Har er ei sorg [...] skriva nakrar reglur um teg, tú, sum fylti so nógv í mínum og í okkara lívi. Eg sat og át nátturða, tá telefonin ringdi og eg fekk at vita, at tú var komin norður á landssjúkrahúsið. Tú hevði verið sjúk

minningarorð um okkara høgt elskaðu mammu, sum vit elskaðu yvir alt á jørð og sum so brádliga bleiv tikin heim til Harran alt ov tíðliga, tí vit hildu, at vit høvdu stóran tørv á henni, og hon fylti so nógv [...] stillfør, hevði ikki nógv orð um alt, var altíð har tá vit høvdu tørv á henni nær á degnum tað var. Í heim okkara komu nógv fólk, sum børn og vaksin høvdu vit altíð vinir heim við, hon tók við gleði ímóti øllum [...] sum á nátt. Á páskum vóru vit øll heima, og tað dámdi mammu so væl, at øll familjan var savnað saman, bæði børn, svigarbørn, ommubørn og langommubarn, tí tá hevði hon tað best. Vit vóru øll saman kvøldið

kæru grannar. Ikki kunnu vit siga, at vit runnu hvønn annan niður, hóast vit búðu lið um lið, bert ein lágur garður var mark, so fór mangt hugnaligt prátið fram, ikki minst tá tey í vakra urtagarðinum [...] vesturskinið ella tá hann tók rabarburnar upp, hagreiddu tær so væl og gjørdu tær klár­ar til frystiboksina, har kundi vit sita leingið og práta um bæði leyst og fast. Men tær løturnar vit komu á gátt hjá [...] nær sum á fjarleiðum – men best gekk prátið, tá um andaliga lívið var tosa – og saman við einum góðum drekkamunni, var Eivind ein sera góður lærisveinur, tá um Skriftina ráddi. Blíðskapur teirra treyt aldrin

vin­kona, og vit eru sera takk­samar fyri at hava lært teg at kenna. Vit fara at gera okkara fyri, at Jógvan skal vita, hvussu eitt fan­tast­iskt menniskja og mamma tú vart. Eisini lova vit tær, at vit allar [...] 1999 byrjaðu vit í 1. flokki sam­­an í Argja Skúla, og hetta gjørd­ist byrjanin upp á okk­ara vin­ar­band. Julianna var røsk og pligt­upp­­fyll­­andi í skúlanum, ser­liga dámdi henni væl stødd­frøði, sum [...] ni. Og tað var henni ong­an­tíð nakar trupuleiki at baka okkurt gott afturvið. Vit minnast aftur á barn­a­ár­ini, har vit ofta komu heim til for­eldr­ini, Didde og Jógv­an, og altíð føldi man seg væl­komnan